Lang heel lang geleden, wanneer je met een net geboren kind naar de z.g. zuigelingenzorg ging, zat je soms met wel twintig moeders- en net zoveel baby’s natuurlijk braaf te wachten tot je aan de beurt was om de kleine te laten checken door de kinderarts. De kleine was natuurlijk al voor die tijd gewogen en opgemeten. De tijd met de andere moeders werd opgeleukt middels het huilen van diverse kleintjes, die het soms helemaal niet leuk vonden of: de zacht kirrende kleintjes die alles wel oké…

hij was onderweg met de trein vanuit het noorden met een dagtrip naar een museum in Amsterdam.
Stapte halverwege over en ging in een nog lege coupé zitten. Ja hoor, daar lagen ze weer op de banken – de kaartjes met een zielige tekst: Ik ben een ongehuwde moeder met twee kinderen en heb geen werk – wie help me?
Het is een nieuwe vorm van bedelen, hij had het al eerder gezien. Langzaam stroomde de coupé vol. Tegenover hem ging een vermoedelijk keurige ambtenaar te zitten en een jonge nog…

Het is zo gemakkelijk gezegd ‘leef bij de dag’ en toch blijft het een moeilijk iets. Wij mensen houden altijd rekening met morgen of volgende week of nog met een veel langere termijn. Natuurlijk is dat ook noodzakelijk – tot een bepaalde hoogte moet je zaken plannen en doelen stellen die voor jou haalbaar zijn.
Ik denk dat de ook zo populaire kreet ‘leef in het nu’, misschien iets toepasselijker is.
Leg dat wat morgen komt of overmorgen even naast je neer en geniet van het moment.
Wat…

Z’n vrouw was een lang weekend de hort op en hij alleen thuis. Hij is altijd bezig, aan het werk, zelfs nu hij gepensioneerd is. Een gastcollege hier of daar; zo af en toe een student ondersteunen; een lezing houden en het schijnt dat hij weer werkt aan een nieuw boek.
Hij, de achterbuurman, is een kinderpsychiater/ psycholoog, maar desondanks toch een redelijk gewoon benaderbaar mens gebleven.
‘Zeg buurman,’ vroeg ik, ‘heb je zin om vanmiddag een biertje te komen drinken en even bij…

En zo komt er in de mailbox een berichtje: logisch natuurlijk want daar is die digitale box voor, dat: vanwege een aanstaande afspraak in het ziekenhuis ik ‘even middels digid moet inloggen’ om wat vragen te beantwoorden?
Nou heb ik daar een bloedhekel aan, om via dat digid gebeuren sowieso een weg te banen in dat hele ziekenhuis gebeuren en dus: laat ik dat bericht voor wat het is, want: ik heb dus helemaal geen afspraak staan en ga er gemakshalve vanuit dat de computer daar ook lichtelijk…

Happy stones? U zult ondertussen ook wel weten dat het hier niet de Rolling Stones betreffen, die vermoedelijk ondanks hun verlopen en door drugs en alcohol getekende koppies zielsgelukkig zijn? Nee, natuurlijk heb ik het over de rage van de ‘happy stones’ .
Kort geleden ben ik, op bezoek in het UMCG, er eentje tegengekomen. Het steentje lag ergens op een richel. Eerst dacht ik nog, wat is dat toch en toen wist ik het – dit is dus zo’n ‘happy stone’.
Inderdaad leuk, op het keitje…

Zo zoetjesaan ga je terugdenken aan: de tijd van toen, je hoeft niet gelovig te zijn om te beseffen dat we teruggeworpen worden naar ‘ de tijd van toen ‘ die tijd, waar we alleen maar over lezen, die we niet echt bewust hebben meegemaakt maar waar we wel, door de verhalen heen het besef van hebben…de afgelopen maanden staan in het teken van het virus, overlopend van een epidemie naar een ware pandemie en waar we voorlopig nog niet vanaf zijn, alle spuiten en maatregelen ten spijt!…

Gisteren weer even een poos de tour gevolgd. Het weer was niet zo geweldig, helaas het weer in de Tour ook niet en het wedstrijdverloop was saai. Dus even inschatten hoe laat ongeveer de finish is en dan weer even kijken. Trouwens een goede en terechte winnaar die Oostenrijker Konrad.
En dan toch moet je erkennen dat de Tour een bekeken circus is. Die Pogacar doet even geen trap te veel, spaart krachten voor vandaag en morgen, de twee zware dagen in de Pyreneeën. Door de communicatiemiddelen…

‘Plop.’
Nee, nee ‘Blob.’ meer.
Het was nog vroeg. Een uur of zeven. Ik was nog niet helemaal wakker, maar dorstig en hongerig, nou ja, mijn maag rammelde. Thee en een cracker leken me een goed idee. Een zachtgekookt eitje en sinaasappelsap eveneens.
Het was vrij donker in de keuken, want de luxaflex was nog dicht. Ik opende het bovenste keukenkastje om de hagelslag te pakken, toen ik het vreemde geluid hoorde. Er viel iets uit het kastje, maar nachtblind als ik ben en met maar een…

Kort geleden vroeg iemand mij hoe kom je er nu toe om zo’n gedichtje te maken; het betrof het volgende gedicht:
STRIKT GENOMEN
strikt genomen
denkt iedere vrouw ……

Een heerlijk contact had ik met haar net als de rest en toen ze wegviel was dat een zwaar, zeg maar heel zwaar gelag. Nou was de laatste tijd van haar leven niet makkelijk, ze dementeerde en raakte besef van de mensen om haar heen kwijt, maar de manier waarop ze leefde voor de ziekte datzelfde leven teisterde was een manier die ons samen nog altijd tot lieve herinneringen brengt. Sommige uitlatingen laten ons glimlachen, net als de aanwezig zijnde foto die pontificaal in de kamer hangt. Zo is…

‘Waar slaat dat nou weer op,’ zei ik tegen mijn vrouw, die soms met hele mooie maar niet altijd realistische ideeën op de proppen komt.
Ik had volièregaas in een buisvorm gebogen, zodat er mezenbollen in pasten en die aan de terrasoverkapping gehangen.
De mezen en de mussen en op de grond de lijsters en vinkjes vonden het geweldig. Eerst een paar daarna hele families leek het. Ongelooflijk dat er zoveel van dat kleine grut zich normaal gesproken verborgen houdt in onze, met vele struiken…

Ondanks dat Peter van Lisa “terminaal“ is, diverse ‘gaten‘ in zijn lijf heeft die 24/7 verzorgd worden door Lisa, is na overleg met die fantastische chirurg besloten om 3 gaten die weer dicht zijn gaan zitten operatief weer wijd te maken: zodat de ontstekingen eruit kunnen, want dat het ontstoken is, dat is goed te zien als ze me een foto stuurt. De huid is rood, pijnlijk (nog meer pijn dan voorheen) en zo trekken beiden naar het ziekenhuis. Het wordt een dagopname en het is een laatste…

Het is een bizarre tijd. Ondanks dat men stelde dat de mondkapjes af konden blijven, wordt men nog steeds geacht om 1.5 meter afstand te houden. Hoewel het met ‘t vaccineren de goede kant opgaat, blijf ik op mijn hoede. Op mijn qui vive ook, doe de boodschappen met ‘t kapje op en dat is dus niet omdat ik het een geweldig ding vind, zeer zeker niet! Het is een benauwend ding, de bril beslaat, je kunt de anderen niet verstaan (vermits ze die ook op hebben dan) en bent ook zelf dusdanig…

Mijn gepensioneerde buurvrouw, van oorsprong een Groningse boerendochter van het hoge kale platteland. Gehard en een flink verweerd gezicht, ontstaan door de genadeloze weersinvloeden in dat bijna boomloze gure mistroostige landschap ( meningen hierover zijn verdeeld), vertelde me gisteren dat ze er zo veel moeite mee heeft dat haar directe omgeving haar een hogere leeftijd van het gezicht meent af te kunnen lezen, dan de werkelijke; terwijl zij zich juist vele jaren jonger voelt.
Ze had bij de…

Oma, mag ik komen logeren, domme vraag want natuurlijk mag ze dat en ik vraag haar: kom je op de fiets, want dan rij ik je tegemoet of: je doet je ‘ oortjes ‘ in en laat weten wanneer je weggaat dan hoor ik waar je bent…het blijft even stil en ze zegt: ehhh Oma, de oortjes hebben in de appelsap gelegen en doen het niet. Tja, ongelukje dus en daar kunnen die dingen niet tegen! Wat later begint het te regenen en besluit mijn kind, haar kind te brengen en met de fiets in de kofferbak komen…

We kregen de eerste week van April onze eerste vaccinatie en vooral meneer T was er hondsberoerd van, zo beroerd dat de huisarts er toch maar even voor langskwam. Schreef pijnstillers voor en na twee dagen waren we weer het mannetje en het vrouwtje zeg maar, druk maken om de tweede deden we ( nog ) niet….maar dan nadert de datum voor de tweede, om precies te zijn eergisteren, ‘s avonds om zeven uur. Nou was het dus heel de dag al nat buiten en had ik dochterlief gevraagd om ons te rijden,…

Bepaalde mensen moet je niks wijsmaken. Ook al heb je het bij het juiste eind. Het is het soort wat, laat me maar zeggen tot het nuchtere type behoort.
Mijn aardige Groningse buurvrouw is ook zo’n type, probeer haar maar niets op de mouw te spelden, want dan neemt ze je te grazen. Als je haar iets vertelt, ook al is het waar, let dan alsjeblieft op de manier waarop je dat doet.
Ze vertelde me het volgende voorval. Ze had ooit bij een plaatselijke handige rijschoolhouder een cursus 'pech…

We leerden elkaar kennen op het moment dat ik eigenlijk net gezegd had: geen nieuwe vriendschappen meer aan te gaan, niet alleen omdat ons balboekje vol is, maar ook vanwege de teleurstellingen in vorige aangegane vriendschappen. Jullie twee zetten me op beide benen terug en het verhaal dat ik de afgelopen weken te horen kreeg is bijkans teveel om mee te maken, dat is althans mijn mening.
Want: na jaren in het buitenland te hebben gewoond zijn ze terug in Nederland. Niet alleen omdat hier hun…

In het weiland aan de bosrand liepen een paar paarden en enkele ezels en pony’s. De trotse en gemoedelijke paarden hadden de ezels al helemaal geaccepteerd. Het zijn dan wel een beetje vreemde snuiters die hier ook niet helemaal thuis horen; maar goed, ondanks dat ze niet hinniken maar klagend balken en een eigenzinnig en vrij koppig karakter hebben, was er best mee samen te leven.
Maar wat ze nu zagen was echt verontrustend. De eigenaar van de paarden liet nu een wezen in het weiland los…