Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn van Jan R. Lønsing

Geen excuses graag

De koning heeft zijn excuses aan Indonesië overgebracht voor een misdaad die hij niet heeft gedaan. Die zijn moeder ook niet heeft gedaan, nee, een misdaad die zelfs niet onder het bewind van zijn grootmoeder is begaan.

Gaat hij straks naar de Slavenkust om excuses over te brengen aan alle landen waar Nederlanders slaven vandaan haalden? Het is natuurlijk een idee.

Maar waar leidt het toe? In Indonesië wonen nog kinderen van slachtoffers en misschien zelfs slachtoffers die door de Nederlanders slecht zijn behandeld. Maar sinds Nederland is vertrokken hebben de Indonesiërs zelf ook al heel veel zaken uitgehaald waar zij op hun beurt excuses voor moeten doen en waarvoor zij dat vooralsnog vertikken.

Want de excuses worden vaak pas gemaakt als je zelf geen dader meer bent. Natuurlijk denk ik wel dat Willem Alexander oprecht is, maar de Nederlandse ex-militair die zijn onderscheidingen boos op de grond gooit, omdat hij nog trots is op wat hij destijds heeft gedaan, omdat hij nog steeds denkt aan de kameraden die hij in de oorlog tegen de opstandelingen, terroristen zouden we ze nu noemen, die leeft ook en die wil eigenlijk helemaal geen excuses geven.

Het is natuurlijk een aardige geste. Maar wat betekent het? Daar gaat het mij om. Laten we het doen van excuses overlaten aan degenen die verantwoordelijkheid heeft gedragen. En als die dat nog niet willen, laten we het dan niet doen. Want zeg nou eerlijk, moet ik ook excuses geven voor iets dat tijdens het leven van mijn overgrootmoeder gebeurde?

Ik heb mijn overgrootmoeder nooit ontmoet.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 12 maart 2020


Geplaatst in de categorie: politiek

2.8 met 6 stemmen 140



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Olean
Datum:
12 maart 2020
Een collectief schuldbewustzijn waar Joanan het over had is hopelijk een eerste stap. De volgende is een ruimere erkenning van elkaars wandaden. Door sommige historici zijn ze omschreven als 'sporen van geweld', anderen noemen het 'ontsporing van geweld', weer anderen bestempelen de guerilla-oorlog in de binnenlanden van Java als 'marsroutes en dwaalsporen'.
De 'Tolk van Java' (Alfred Birney) laat zien hoe de hoogsten in rang hun handen in onschuld (proberen te) wassen.
Maar de betekenis van zo'n gebaar van verzoening is, hopelijk, de wederzijdse erkenning dat er aan beide kanten op los gemoord is en dat de huidige èn komende generaties niet langer met omissies in het geschiedenisonderwijs te maken krijgen: de schreeuwende leegten en het beschamend gebrek aan feitelijke gebeurtenissen in hun lesboeken vaderlandse geschiedenis.
Of de islamitische Republiek Indonesië daar ook toe bereid zal zijn (zie bv. Turkije en de Armeense 'kwestie') is nog maar de vraag.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
12 maart 2020
Iedereen is met iedereen verbonden. Het kwam er wat stotterend en aarzelend uit, maar Willem getuigde vooral van mededogen met onze Indonesische medemensen, die door onze Nederlandse medemensen op brute wijze gemarteld en vermoord zijn. Er is zoiets als een collectief schuldbewustzijn. Toch zijn deze excuses verdomd laat gekomen en is het overgoten met een saus van politieke en economische handelsbetrekkingen. Mooi, maar gelikt en behoorlijk schijnheilig ingedikt door het zo formeel in front van de wereld te doen. En dan nog wel met die emotieloze etalagepop MS erbij, die weer eens in een stijf modepakje was gehesen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)