Van de zee tot de rivier
Afgelopen zaterdag was ik bij een demonstratie. Geen idee waarom, maar goed, ik was er wel. En ik dacht ook, het is wel goed om te laten zien dat er mensen zijn die deze regering niet zien zitten. Dit verandert niets, maar misschien is het wel goed dat mensen kunnen zien dat er mensen zijn die solidariteit belangrijk genoeg vinden om de straat voor op te gaan. Er waren veel verschillende groepen, maar samen hadden ze kritiek op deze regering. Elk op hun manier. De een had het over vluchtelingen, de ander over de verhoogde defensie-uitgaven en de derde over het beleid ten aanzien van de genocide in de Gazastrook.
Ik had op veel sprekers wel een beetje kritiek. Dat heb ik in de loop van mijn leven geleerd en het is mijn werk, kritiek hebben, maar één spreker vond ik wel heel ver gaan. Hij was het die ‘from the river to the sea, Palestine will be free’. Hoewel hij het maar één keer riep, was het een speech waarvan ik bij nader inzien dacht: dit is wat Hitler ook zou kunnen zeggen. Niet dat van die Palestijnen en rivier en zee, want Hitler had helemaal niets op met Palestijnen, weet ik zeker. Maar inhoudelijk waren er ernstige overeenkomsten.
Voor we verder gaan nog even dit: de spreker was een man.
En die man wilde de Palestijnse vrouwen op een podium zetten. Hij bewonderde de Palestijnse vrouwen die in alle ellende kinderen kregen. Kinderen krijgen zag hij als verzet. Kinderen opvoeden was verzet. Het was een eerbetoon aan vrouwen, maar voor wat? Voor kinderen die voor de vrijheid zouden gaan vechten en dat klinkt warempel mooi, maar is de vrijheid van deze kinderen ook de vrijheid voor andere kinderen? Het is die vraag die ik deze spreker wil stellen. Als ik zijn opmerking, ‘from the river …’ begrijp zoals Hamas hem bedoelt, ben ik niet zo zeker of deze spreker wel aan de kinderen van de Israëliërs denkt.
Ik had sterk de neiging het podium te beklimmen en aan iedereen even aandacht te vragen voor Israëliërs en Russen. Het boe-geroep zou ik dan even over me heen laten komen en dan, als het weer wat stiller werd, zou ik vragen om een moment van stilte voor de mensen die dienst weigeren. Een moment stilte voor degenen die in die landen voor de vrede zijn. Een moment stilte voor mensen het in die landen wagen om tegen moorddadigheid te zijn. Dat wilde ik zeggen als een tegengif tegen de man die Palestijnse moeders vereert omdat ze mensen maken die de strijd kunnen aangaan.
Ik weet niet wat die man ervan zou hebben gevonden. Misschien zou hij ook stil zijn geweest. Ik weet het niet. Ik heb het hem niet kunnen vragen. Ik wil graag een moment stilte mensen voor mensen die onderdrukt worden, maar dan niet voor de Palestijnse vrouwen alleen, maar voor alle mensen die onderdrukt worden ongeacht hun religie, nationaliteit of huidskleur. Een moment stilte is natuurlijk weinig en zou in de wereld niets veranderen, maar mijn hoop zou zijn dat die man zijn eigen speech beter zou gaan begrijpen. Vrede van de rivier tot de zee is toch veel mooier.
home.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: actualiteit
Palestina
32
Geef je reactie op deze inzending: