Oren ontharen
Het moest er toch eens van komen. Ik zit bij de kapper. Traumatisch! Ik hou niet van kappers en dat komt omdat ik niet van weermannen houdt. Kappers zijn net weermannen. De godganse dag over het weer leuteren en als ze alle depressies, hoge, lage en middelmatige drukgebieden hebben doorgenomen beginnen ze uit stand over voetbal te zeiken.
Mag ik dan even een hekel aan kappers hebben, ja!
Maar dat is nog niet alles. Eerst duwen ze je op een stoel waarna je met een voetpedaal omhoog wordt gelift teneinde je op de juiste hoogte te krijgen zodat kapper niet steeds hoeft te bukken bij het knippen.
Tegenwoordig gaat dat liften elektrisch zodat ik mij een terdoodveroordeelde voel vlak voor de executie.
“Mijn” kapper is ook nog een geestige stand-up-comedian in zijn vrije tijd want hij vraagt mij plaats te nemen op de “elektrische stoel”. Afwachtend kijkt hij mij aan terwijl hij een soort burka om mijn lichaam drapeert dat de haren moet opvangen.
‘Moet dit echt?,’ vraag ik.
‘Je zult het wel verdiend hebben,’ zegt hij kakelend lachend.
En dan zijn wij nog niet eens aan het weer toegekomen, ja! Waarom heb ik die “do-it-your-self-knipcursus" bij het LOI ook niet gevolgd. Veel slechter dan die klote kapper kan het resultaat nooit uitpakken.
Dàn komt de vraag waar ik al jaren tegenop heb gezien. De vraag die niet te voorkomen is.
De vraag die je, op het moment dat hij voor het eerst wordt gesteld, je doet beseffen dat je oud wordt:
“Zullen we de wenkbrauwen meteen maar even ruimen?”
Zo maar uit het niets en zonder enige voorbereiding word ik met deze pijnlijke vraag geconfronteerd.
En hij zegt het natuurlijk niet zachtjes. Nee, dat komt niet bij hem op. Luid en duidelijk en voor iedereen verstaanbaar. Zie ik de man links daar gniffelen? En die vrouw onder de droogkap die daar al een uur te lang zit en waarvan een stank vandaan komt die doet denken aan verbrand apenhaar? Zag ik haar gluiperig lachen? Of is het gewoon een grimas omdat haar kop op het punt staat in de fik te vliegen?
Traumatisch dus. Is dat erg? JA! Dat is erg. Dat is verschrikkelijk! Dat is onomkeerbaar!
Kan het nog erger?
Ja!
Nog erger wordt het als hij de finale vraag gaat stellen. De nekslag, zeg maar.De vraag die, gelukkig meestal ongeveer pas tien jaar na de eerste vraag wordt gesteld.
Als die vraag aan mij wordt gesteld ben ik bereid mij vrijwillig te laten injecteren met het vet van een hemaworst. Nou en dàt is erg hoor, kan ik je vertellen.
Die tweede vraag is: “zullen we de oren ook even ontharen?” Echt, als die vraag je wordt gesteld sta je met één been in het graf.
Maar gelukkig is het nog niet zover. Voorlopig ben ik alleen nog toe aan de fase van het wenkbrauwenruimen.
Kapper ontdoet mij van de burka, laat de stoel weer elektrisch naar beneden zoeven en houdt een spiegel achter mijn hoofd. ‘Bevalt het?,’ vraagt hij.
‘O, bijna vergeten. Zullen we de oren even ontharen?’
Geplaatst in de categorie: algemeen