Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Klein huishoudelijk leed

Beste Yvonne,

Ik ben dol op mijn vriendin, maar snappen doe ik haar niet. Als Mars en Venus botsen wij regelmatig en dan zijn er ook nog zo wat dingen waar we de hormonen niet de schuld van kunnen geven.

Neem nou jouw vakgebied: opruimen. Daarmee ben ik toch echt wel ‘het vrouwtje’ in ons huishouden (en zij het zwijntje).

Nu is mijn geliefde gezegend met een oogafwijking. En bij -4 stoort rommel klaarblijkelijk een stuk minder. Daar hebben we wel eens wat woorden aan vuil gemaakt, met gering resultaat. Dus sjouw ik meestal zelf met de uitpuilende papier- en flessentas naar de juiste containers; zorg dat de inhoud van koelkast en fruitschaal niet beschimmelt; zoek met enige regelmaat de juiste kleur sokken bij elkaar en regel dat van vakantie meegezeulde souvenirs op wonderbaarlijke wijze zoekraken (hetgeen nog nooit tot enig gemis heeft geleid).

Nog zoiets. De door haar meegebrachte bloemen op onze tafel brengen ongeveer drie dagen vrolijkheid, maar als ik niet ingrijp, zijn we de week daarna getuige van een treurniswekkende stervensproces tot de stank in de vaas ondraaglijk wordt. Je begrijpt, ik probeer wel eens of iemand anders in huis de bloemetjes buiten wil zetten.

Als ik er echt geen zin in heb, vraag ik zo nonchalant mogelijk of mijn geliefde de flessenkabouter nog spreekt. Die boodschap wordt meestal wel begrepen. Hetgeen niet kan voorkomen dat de verschillende hygiënestandaards af en toe deerlijk botsen. Zoals vanmorgen…

Mijn lief is namelijk aan een grote persoonlijke schoonmaak begonnen. Dat betekent een weekje niet meer roken (of minder dan…), veel sporten, sapjes, biologisch verlepte groenten en plastic zakjes vol met gedroogd fruit, dadels en noterijen. Zakjes die kriskras door de woonkamer verspreid liggen, opdat de inname van al dat lekkers niet wordt vergeten. Zakjes die op de markt al begonnen zijn met plakken en er met elke keer dat ze open en dicht gaan groezeliger uit gaan zien. Zakjes die zich steeds minder makkelijk van het dressoir laten lostrekken...
Een onsmakelijke en treurige aanblik.

Nu hebben wij een kast vol met plastic doosjes om kliekjes in te bewaren. Ik zocht zorgvuldig de fraaiste en gelijke exemplaren eruit. Allen met een vrolijk blauw dekseltje. Alle knabbels een eigen doosje, en dat geheel keurig opgestapeld.

Natuurlijk, een neurose mijnerzijds, maar dat iemand daar bezwaar tegen kon maken, heeft mij toch verrast. Zij houdt namelijk niet van plastic doosjes. Da’s op zich geen nieuws, maar dat groezelige plastic zakjes de voorkeur hebben gaat boven ’s mans pet.

Beste Yvonne, begrijp jij het?

Schrijver: harry van dooren, 26 juli 2008


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.1 met 11 stemmen 563



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Lezer
Datum:
1 augustus 2008
Yvonne schijnt goed overweg te kunnen met haar eigen leven.
Een prima vrouw die niet past bij een Pietje Precies.
(Tussen haakjes: ik mag ook geen plastic potjes.)
Naam:
Outsider
Datum:
26 juli 2008
Plastic bakjes moet je afwassen en plastic zakjes kun je zo weggooien, dat zal de reden wel zijn.
Naam:
Marja R.
Datum:
26 juli 2008

Je zwijnt met je Yvonne, Harry!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)