Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Een wulps concept

De auto-industrie heeft veel gemeen met haute couture. Wat je op de catwalk ziet, kom je op straat nooit tegen. In het echte leven dragen vrouwen tijdloze spijkerbroeken of decente jurkjes, hebben ze vlees aan hun botten en laten ze hun tepels niet aan Jan en alleman zien.

Zo is het ook een beetje met de ‘concept cars’ die op alle autoshows zijn te bewonderen. Wulps en gewaagd vormgegeven, kunnen ze met één liter benzine de halve aarde over racen. Of beter nog: met 200 km per uur over de snelweg met een door zonnecellen opgeladen batterij. Mannen dromen, misschien nog wel meer van science fiction autootjes dan van broodmagere modellen.

Zonder dromen geen vooruitgang, maar mét ook niet altijd. Onze ultieme vrijheidsdroom heeft vier wielen, een stuur en een uitlaat. We noemen het een auto, maar de daaraan toegedichte vrijheid is in Nederland toch lelijk ingeperkt door BPM, schaarse parkeerplekken, files en dure benzine. De door de zon aangedreven concept car lost van dat alles maar één ding op en ook de wat meer alledaagse hybride of elektrische auto komt niet vooruit in de file.

De opwarming van de aarde kunnen we met alternatieve energiebronnen wel afremmen, maar andere dreigende infarcten wenden we er niet mee af. Het klimaatprobleem is de logische optelsom van de manier waarop wij omgaan met ruimte, mobiliteit en de besteding van onze rijkdom. Een andere kijk op vooruitgang is daarmee minstens zo belangrijk als technologische oplossingen.

Een voorbeeldje: de pleitbezorgers van meer asfalt tegen files claimen het recht van mobiliteit. Een dappere overheid zou veel beter kunnen investeren in stimuleringsmaatregelen (en wetten) die zorgen dat onnodige mobiliteit wordt teruggedrongen. Bijvoorbeeld door wonen en werken dichter bij elkaar te brengen. Om te beginnen op de ministeries.

‘Verplicht’ wonen in de buurt van je werk doet niets af aan de verklaring van universele rechten van de mens waarin staat dat een ieder het recht heeft zich vrijelijk te verplaatsen en te vertoeven binnen de grenzen van elke staat. Ik pleit niet voor een verbod op mobiliteit, maar op spelregels die er voor zorgen dat we elkaar in onze bewegingsdrift niet constant voor de voeten lopen.

U bent natuurlijk aan het verzinnen waarom dit niet gaat werken. Er zijn immers helemaal geen huizen in de plaats waar u werkt. Dat argument gaat niet op, want als wij onze samenleving zo ingrijpend gaan herverdelen, komen er in alle hoeken van het land huizen én arbeidsplaatsen vrij en kunt u straks kiezen hoe u uw eigen ‘probleem’ wilt oplossen: verhuizen of een nieuwe baan.

U zegt: dat wordt een kansloze volksverhuizing. Daarin krijgt u gelijk als we dit van vandaag op morgen willen regelen, of zelfs maar in één regeringsperiode voor elkaar proberen te krijgen. Dat zal niet lukken. Wees niet bezorgd, we nemen de tijd. Niemand krijgt een pistool tegen zijn hoofd.

Uw laatste troef: u woont in Utrecht omdat u in Den Haag werkt en uw partner in Apeldoorn. Dikke kans dat u in de toekomst een keuze moet maken voor een aangepaste carrière van een van beiden.

Maar waarom zo somber? In die nieuwe toekomst liggen de kansen en mogelijkheden op heel andere plekken dan nu.
Dat hoeft geen droom te zijn.

Schrijver: harry van dooren, 1 november 2008


Geplaatst in de categorie: verkeer

4.2 met 5 stemmen 454



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Wxndy
Datum:
2 november 2008
Email:
pacvandijkhome.nl
Je kunt ook gewoon reizen naar je werk met het openbaar vervoer. Dan hoeft je geen keuze te maken!
Naam:
geert kruideren
Datum:
1 november 2008
Er verandert niets, Harry, dus de toekomst is al begonnen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)