Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Helm

Ooit heb ik gezworen nooit een stropdas te dragen. Een stropdas dragen stond voor mij gelijk aan je overgeven aan zinloze etiquetteregels, die alleen maar bestonden om zichzelf in stand te houden. Ik ging me toch zeker niet vrijwillig opknopen omdat anderen dat van me eisten. Als een sollicitatiecommissie me een baan niet wilde geven omdat ik geweigerd had tijdens het gesprek een stropdas aan te doen, nou dan bekeken ze het maar. Dan gaven ze die baan maar aan een ander.

Ik heb tot dusver één keer tegen mijn eigen eed gezondigd. Dat was tijdens het 40-jaar huwelijk van mijn schoonouders. Mijn schoonvader had subtiel te kennen gegeven het op prijs te stellen als niet alleen zijn zoons maar ook zijn zwagers die dag gestropdast zouden zijn. Toen ik begreep dat de anderen, onder wie tenminste één andere stropdashater, overstag zouden gaan, besloot ik in overleg met mijn vrouw solidair te zijn. We kochten een blauwe das, die ik na de bewuste dag nooit meer gedragen heb. Ook niet toen mijn schoonouders enkele maanden geleden hun gouden huwelijksfeest vierden. Mijn schoonvader heeft er niks van gezegd.

Dat ik nooit een helm zou dragen heb ik nooit gezworen. Maar ik heb het wel vaker gedacht. Zo wist ik destijds op de middelbare school zeker dat ik nooit in dienst zou gaan. Ik was niet bang voor de Russen en ging toch zeker niet vrijwillig anderhalf jaar oorlogje nabootsen. Ik zou er wel voor zorgen dat ik afgekeurd werd, bijvoorbeeld door tijdens de keuring pindakaas aan mijn anus te smeren en daarvan voor het oog van de keuringsarts een likje te nemen. Of ik dit ook daadwerkelijk gedaan zou hebben, tja, dat zullen we nooit weten. Ik heb immers, net als al mijn jaargenoten van 1959, nooit een oproep gehad.

Een legerhelm heb ik dus nooit gedragen en ook geen bromfietshelm. Aan brommers, scooters en motors heb ik altijd een hekel gehad. Ik kan me herinneren één keer op een brommer gekropen te zijn. Dat was tijdens een klassenfeest in de middelbareschooltijd. Een vriend en ik bestegen halverwege de avond de brommers van twee klasgenoten. Ze hielpen ons met starten, gaven kort wat instructies en feestten verder. Wij reden behoorlijk hard naar het volgende dorp, waar we aanlegden bij de plaatselijke snackbar. Na daar wat genuttigd te hebben, wisten we niet meer hoe we ‘onze’ voertuigen aan de praat moesten krijgen. Gelukkig waren andere snackbargasten bereid ons te helpen, zodat we terug naar het feest konden rijden. Een belachelijk verhaal, als je er bijna 35 later op terugkijkt. Gevaarlijk ook, zeker als je bedenkt dat we geen helmen droegen. Maar ja, je was jong en je wilde wat.

Een fietshelm dan. Ik mag tijdens de mooie maanden van het jaar graag op de racefiets stappen. In mijn goede jaren heb ik ook meerdere Tour de France-bergen beklommen, onder andere Alpe d’Huez en de Mont Ventoux. Een fietshelm heb ik daarbij nooit gedragen, ook niet tijdens de afdaling van genoemde cols. Één keer is me dat bijna fataal geworden. Dat was in de Vogezen, tijdens de afdaling van de Ballon d’Alsace. Ik moest uitwijken voor steenslag en raakte daarbij van de weg af. Voor ik het wist sloeg ik over de kop en lag ik in een greppel. Behalve schaafwonden en een paar weken rugpijn was de schade beperkt. Ik was niet op mijn hoofd gevallen en zag er geen aanleiding in een helm te gaan dragen.

Nu, ruim vijftien jaar later, ga ik dat alsnog doen. Mijn zoon, met wie ik zojuist de eerste tocht van het seizoen gefietst heb, vindt het dragen van een helm heel vanzelfsprekend. Ik ga zijn goede voorbeeld volgen. Papa is eindelijk verstandig geworden.

Schrijver: hans manders, 19 april 2009


Geplaatst in de categorie: sport

2.5 met 2 stemmen 327



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)