Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Regeltjes

Half uurtje wandelen vanaf mijn afspraak naar huis, maar het plenst van de regen. Het is al laat en ik wil misschien nog naar het stembureau. Ik pak vandaag de bus. Die komt keurig op tijd en zit nog niet helemaal vol. Het kaartje is duur, maar ik kan zitten en blijf lekker droog. Een vrouw stapt als laatste in en ik bekijk haar met aandacht. Lang zwart haar, slank en een charmant gezicht met regelmatige, ronde gelaatstrekken. Ze is al wat ouder en heeft een kind bij zich in een buggy. Kan haar kleinkind zijn. Ze kijkt de chauffeur vriendelijk aan en zegt dat ze graag één halte mee wil omdat het zo hard regent.

”Best”, zegt de chauffeur, zonder haar aan te kijken. “Maar dan moet u wel uw kind uit de buggy halen”. De vrouw kijkt verbaasd. “Maar ze slaapt en het is maar één halte”. “Maakt niet uit”, bromt de chauffeur, terwijl hij via zijn achteruitkijkspiegel naar zijn passagiers kijkt. “Regels zijn regels”. Het vriendelijke gezicht van de vrouw verstrakt. Ze gaat hier een punt van maken dat is duidelijk. De chauffeur ook. Die maakt zich wat breder op zijn stoel en zet de motor uit.
Ik kijk op mijn horloge. Dit zou wel eens lang kunnen duren. De vrouw reageert feller, kijkt de bus rond alsof ze hulp zoekt. Heel even blijven haar ogen op mij rusten. Vriendelijke ogen, vertwijfelde blik. Het is doodstil geworden in de bus. Ze wendt haar gezicht weer naar de chauffeur, zoekt even naar woorden en haalt tenslotte het hele Nederlandse regeltjesbeleid er bij.

Nu krijg ik medelijden met de vrouw, want dat is een zwaktebod, daar kom je nooit uit. We weten allemaal dat in Nederland, in Europa, en waar dan ook, nu eenmaal regels bestaan die te stompzinnig zijn voor woorden. Regels die je een machteloos gevoel geven. Zo machteloos als de vrouw in de bus. Die beseft dat haar strijd alleen maar verliezers heeft. Ze pakt haar buggy en probeert, zonder nog een woord te spreken, de bus waardig te verlaten. Ik kijk haar na in het voorbijgaan. Ze loopt voorover gebogen in de harde regen. Ik zucht. Ik kan maar één ding doen. Ik ga naar dat stembureau en zoek de partij op die zoveel mogelijk regels wil afschaffen. Zal waarschijnlijk niet veel helpen, maar ik doe het in ieder geval voor mezelf. En voor die vrouw.

Schrijver: Rob Chevallier, 30 mei 2009


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.7 met 3 stemmen aantal keer bekeken 299

Er is 1 reactie op deze inzending:

astrid, 16 jaar geleden
woehahaha. hoe herkenbaar!!! Leuk geschreven!!
En dat is dan nog maar één voorbeeld van stompzinnige regeltjes en starheid.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)