Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Ouder worden

“Het lijkt wel alsof je al weer gegroeid bent”, zegt de oude vrouw tegen mij. We zwijgen een moment en kijken elkaar aan. Maakt ze een grapje of moet ik haar nu gaan zeggen dat het aan haar ligt?
Of verwacht ze solidariteit, moet ik gaan zeggen dat ik ook al bijna aan de krimp ben? Maar ze zegt het zelf. “Tja, ik kan er nog steeds niet aan wennen dat ik kleiner word.” Ik haal opgelucht adem. We zien elkaar niet zo vaak, maar als ik haar in de straat tegenkom praten we even. Meestal over het ouder worden.

”Er zijn al weer nieuwe mensen in de straat komen wonen”, zegt ze. “En die zeggen ook al niks, net als al die anderen. Ze kijken niet eens. Ze zijn alleen maar bezig met hun eigen dingen”. Ze kijkt mij weer verwachtingsvol aan. Ik zwijg en wacht af. “Je gaat toch niet verhuizen hè?”.
Ik schud mijn hoofd, ook dit is een bekend thema. Ooit zijn we begonnen met ons vluchtige en luchtige praatje en dat doet haar goed. “Ik hoop dat je nog een tijd hier blijft. De buurt gaat achteruit. En al die jonge mensen erbij, het lijkt wel alsof ik steeds ouder word.”

Ik kijk haar nog eens aan. Ze is echt oud geworden. Dun grijs haar, veel rimpels en haar ene oog trekt een beetje. Ze steunt op een wandelstok, haar hoofd licht voorovergebogen. Ik kijk in haar ogen maar ik kan niet bedenken wat ik moet zeggen. Ik weet dat ze al vijfentachtig is, haar leeftijd meldt ze in bijna elk gesprek. Ze is er trots op. Zit wat in want ze ziet er best fit uit en ze loopt nog steeds dagelijks door de straat. Daar kan ze blij mee zijn. Maar ik snap ook wel dat ze last heeft van allerlei ouderdomskwaaltjes. Ze houdt mij altijd op de hoogte van haar nieuwste problemen. Dan weer haar heup, koude voeten, dode vingertoppen en een heleboel andere dingen die ik al lang vergeten ben. Nu is het blijkbaar haar krimpende lichaam dat haar dwars zit.

Ik denk aan Michael Jackson. Die wilde altijd kind blijven. En dat is hem gelukt. Even vraag ik mij af of ik dat tegen de vrouw zal zeggen. Maar ze is me weer voor. "Ach ja, met jou gaat het in ieder geval goed, je bent nog jong."
Dat zegt ze altijd en meteen draait ze zich om. Een praatje van een paar minuten is voor haar voldoende. “Sterkte en tot de volgende keer", roep ik haar na. Ze wandelt door zonder om te kijken, maar zwaait even met haar wandelstok.

Schrijver: Rob Chevallier, 29 juni 2009


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.8 met 5 stemmen 372



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)