Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Op de camping

Lekker zo'n mini-vakantie op de camping. Met z'n allen gaan we dus naar onze stacaravan.
Zodra je zit in het mini-tuintje van je stacaravan dringt de sfeer van het boerenland in al je poriën. Je oogleden worden zwaarder en in je hoofd zweeft een zoete zomerdroom. Er is ruimte, tijd voor totale ontspanning. En een beetje gezonde inspanning.

Voor de koffie ga ik de heg snoeien met een verroeste schaar. ‘Wollen sie der Trimmer leihen Nachbar?’ Mijn Duitse buurman kijkt me over de heg vriendelijk aan. Altijd staat hij klaar om me een van zijn talloze machines te lenen. Een elektrische black and dekker, een benzine boomzaag of een volautomatische bladblazer. En nu dan die trimmer. Na mijn weigering druipt hij hoofdschuddend af. De overburen liggen bijna bloot in het zonnetje te slapen. Hun tv staat nutteloos te tetteren. Overbuurman, gehuld in zwembroek en zonnebril, snurkt met ineengevouwen handen op zijn drie hangbuiken. Zijn vrouw heeft één kledingstuk meer aan ter grootte van een tentdoek terwijl haar linkervoet steunt in het kruis van manlief.

‘Geen water!’ roept mijn dochter vanuit de caravan wc. Och, vergeten aan te sluiten. Na onder het putdeksel pissebedden en spinnen verjaagd te hebben, draai ik de hoofdkraan open. Een tweede gil vanuit ons verblijf klinkt alarmerend. Binnen spuit het water uit drie lekken. Leiding weer gesprongen. Ach ja, die fijne schaatswinter. Door de heg hoor ik mijn andere buurman, een onvervalst Hagenees: 'doet het vuur maar an dan pak ik effe wat burgertjes.' We moeten wegwezen want straks staat het hier blauw van de walm.

De volgende ochtend is mijn gezin met de auto weg. In een uithoek van ons tuintje lig ik uit te puffen. Ontsnapt aan nieuwsgierige blikken lees ik met één oog open. Het andere doezelt wat. ‘Wist du wo sie sein?’ Ik schrik klaarwakker van de stem van mijn Hagenese buurman. ‘Nein, sie sind fort, der Auto ist nicht da. Früh abgereist.’
Wat, denk ik, mij instinctief stil houdend, ze hebben het over ons. Mijn buren roddelen over mijn tuin heen. Is dat geen schending van mijn luchtruim? ‘Een bisje fremde mensen, nicht? So auf sich self.’

O jee, als ze me maar niet zien. Je moet in zo’n situatie of meteen, of nooit uit de kast komen. Het is nu te laat. Mijn tuinstoel schuif ik voorzichtig met één voet wat meer de hoek in, tegen de heg aan. Het mechaniek dat ik al veel eerder had moeten oliën houdt het niet. De stoel breekt en ik rol het gazonnetje op, voor de ogen van mijn buurmannen. O Moeder Aarde, laat uw grond onder mij splijten en neem mij op in uw warme schoot. Weg van hier, ver weg van alles wat camping is.


Zie ook: http://www.gmuitgevers.nl

Schrijver: George Knottnerus, 7 augustus 2009


Geplaatst in de categorie: vakantie

4.6 met 12 stemmen 309



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Lucy Boogaard
Datum:
11 september 2009
Email:
noitaamarishotmail.com
Hahaha!! Ik lig op dit moment te janken van het lachen!! Priceless!!!!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)