De geschiedenis van de toekomst

We bouwen aan de geschiedenis van de toekomst. Dat is een zeer verantwoordelijke taak. Het bijzondere van de geschiedenis van de toekomst is, dat het nog te veranderen valt. We kunnen er nog wat van maken, maar we kunnen er ook een zeer sombere tijd van maken.
We kunnen problemen creëren voor de mensen die de geschiedenis van de verdere toekomst gaan maken, maar we kunnen ook problemen oplossen. Zodra de geschiedenis van de toekomst verandert in de geschiedenis van het verleden, is het afgelopen met de mogelijkheid de geschiedenis te veranderen. Het is geschied. We kunnen slechts de interpretatie veranderen. En de waardering. We kunnen slechts onze mening veranderen en kiezen uit alle gebeurtenissen om ze te onthouden of juist te vergeten.
De selectie is en blijft een zaak van de toekomst.

Het ellendige is dus dat de geschiedenis van het verleden voor eeuwig vaststaat. Daar helpt niets meer tegen. We moeten leven met de ellende die de generaties voor ons ons hebben nagelaten. Zo moet ik als Nederlandse blanke me verontschuldigen voor de slavenhandel van Hollandse en Zeeuwse slavenhandelaren, ook al had mijn Drentse voorgeslacht nooit de zee gezien en komt de andere tak uit Polen, waar ze misschien wel vreselijke dingen hebben gedaan, maar geen slaven naar Suriname hebben gebracht.

Ik schijn een collectieve schuld mee te moeten dragen.

Overigens hadden mijn ouders die schuld niet. Toen er nog nauwelijks Surinamers in Nederland waren, hoefde geen Nederlander zich de ogen uit de kop te schamen dat er ooit Hollandse handelaren waren geweest die slaven vreselijk en onmenselijk behandeld hadden. Eeuwen geleden. Die handelaren hebben overigens zich ook niet geschaamd, integendeel, ze hebben ervan geleefd. Soms erg goed zelfs.

Hier zie je een van de vele voorbeelden hoe de geschiedenis terugkeert in het heden. Dat is via interpretatie. Via keuzes van wat belangrijk is en wat niet. Dit voorbeeld is nog te behappen. Andere voorbeelden zijn ernstiger van aard.

Onze generatie, en ook hier kan ik zo weinig aan doen, dat het me moeite kost me te schamen. Onze generatie verbruikt massaal grondstoffen. Koper, ijzererts, olie, gas, fluor, noem maar op, het gaat in rap tempo op. We maken er voornamelijk afval van. We maken zoveel afval, dat ons klimaat opwarmt en dat we grote bulten in het landschap zien verschijnen als we de afval niet verbranden. Die bulten zijn misschien toekomstige ontginningsgebieden, want als we daar allerlei materiaal storten, kunnen we het er misschien ook ooit weer uithalen.

Dit zijn fysieke veranderingen. De slaven zijn dood en hun handelaren ook, maar verbrande olie wordt nooit meer olie en kan niet opnieuw gebruikt worden. We maken het op en daarmee maken we een probleem voor de volgende generatie. Dat is misschien wel het bijzondere van de geschiedenis die wij aan het maken zijn, we maken zoveel op, dat toekomstige generaties er last van zullen hebben. Soms denk ik dat ze er zoveel last van zullen hebben, dat we mogen hopen dat er nog voldoende mensen zijn, over een paar eeuwen, die de Amerikanen en Europeanen (en in mindere mate Chinezen, Russen en anderen die nu leven) erop zullen aanspreken dat ze zich de ogen uit de kop moeten schamen.

Dat er een monument komt voor de verdwenen grondstoffen. Niet ergens in een hoekje in Schoonebeek, maar op de Dam in Amsterdam. Omdat in de toekomst de ramp van het verdwijnen van de grondstoffen en het verbranden van de fossiele brandstoffen misschien wel van de orde van grootte wordt als de ramp van de Tweede Wereldoorlog.

Misschien wel groter.

Schrijver: Jan R. Lunsing, 10 september 2009

janrlunsinghome.nl

toekomst geschiedeni geschiedenis brandstoffen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.5 met 6 stemmen 307