Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Klimaattop

Komt er weer eentje? We hebben al een paar ijsdagen gehad.

Vorige winter vroor het dat het kraakte. Twee weken aan één stuk. De kampioenswedstrijd schaatsmarathon kon weer op natuurijs worden verreden. Het forteiland Pampus voor de kust van Muiden was dankzij de stevige ijsvloer te voet bereikbaar.
Het was me het wintertje wel.

Ondertussen zucht de wereld onder de klimaatopwarming. Op de klimaattop in Kopenhagen doen de wereldleiders zo hun best het tij te keren. Maar wordt het wel warmer? Volgens Canadese onderzoekers niet. Althans niet structureel, hoogstens tijdelijk. Ze toonden aan dat omstreeks de dertiende eeuw de poolkappen en gletsjers ook smolten en daarna weer aanvroren. Columnist van de Daily Telegraph, Christopher Booker, noemt de klimaatopwarming de grootste politieke leugen van deze tijd. Als de deskundigen het niet eens zijn dan rest er maar één oplossing: zelf nadenken.

In de eerste helft van mijn leven maakte ik slechts één Elfstedentocht mee, terwijl ik in mijn tweede levenshelft er maar liefst drie kon noteren. Dat hadden er vier moeten zijn als in 1996 het bestuur van de Elfsteden Vereniging niet te lang had geaarzeld.

In 1963 woonde ik in Den Haag en vanuit de plooien van mijn geheugen zie ik me over de bevroren branding schuifelen naar de pierhoofden. Je zag de golvende zee verstild in ijs en het zonlicht weerkaatste fel op de ijszee zodat je je op de Noordpool waande. Tot op de dag van vandaag vind ik het onvoorstelbaar dat op het ene moment een golf golf is, en op het volgende moment – als betoverd door de scepter van Koning Winter – in ijs overgegaan.

Ook de memorabele winter van 1967 komt bovendrijven. Verhuisd naar het deftige Baarn kon ik het niet maken om ondanks een hevige ijzelregen schoolziek te zijn. Bij het vertrek naar school negeerde ik moeders advies om sokken over mijn schoenen te trekken omdat de straat een ijsbaan was. Ook toen was je in de klas een stakker als iemand je stuntelend op sokken signaleerde.

Toch heb ik mezelf verwenst want ik gleed met een noodgang de heuvel af naar Het Baarnsch Lyceum. In de kuil vlakbij de school waar ik door de zwaartekracht onafwendbaar in belandde, zag ik al twee klasgenoten en de leraar Duits spartelen. Ik kwam tot stilstand tegen de heup van de lerares Engels, die een fractie eerder dan ik in het kluwen lyceïsten was gegleden. Op handen en voeten zijn we toen met ons vijven gestrompeld naar de rubberen mat voor de ingang van de school. Die mat voelde aan als een eiland na een schipbreuk, als Pampus te midden van de ijszee.


Zie ook: http://www.gmuitgevers.nl

Schrijver: George Knottnerus, 18 december 2009


Geplaatst in de categorie: jaargetijden

4.5 met 6 stemmen 319



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)