Lente staat voor de vrijerij
Jaren geleden op de fiets door Het Gooi over de hei bij Laren in de lente werd mij iets fenomenaals schrik- om niet te zeggen afschuwwekkends met een shock gewaar. Een gewaarwording die zich traag en in fasen als komend ver van buiten in mij schoksgewijs voltrok. Bij de verklaring later kon ik niet om de factor ontkenning heen. Mijn leven ging eerst gewoon door alsof ik niets had gezien. Het verschijnsel paste volstrekt niet in mijn wereldbeeld. Vandaar mijn volstrekte verzetshouding in eerste instantie tegen wat ik zag. Een soort ontkenning inmiddels ook in de psychologie erkend. De mens uit elkaar gespeeld komt weer bij elkaar door te doen alsof er niets is gebeurd.
Pas later ontstond geleidelijk ruimte om mijn aardverschuiving een plekske te geven.
De zon scheen hoog en klaar alles was groen en rook redelijk onbestemd naar de natuur. Met bijkomende luchtjes. Het struikgewas golfde terwijl het niet woei bij gezucht en gesteun en er klonken kreetjes soms aanzwellend tot wild gekrijs, jammerlijk gehuil dan wel zinderend gelach. Met allerlei varianten daartussen en om heen. Grassen heesters en bloemen hielden niet op te wuiven ritmisch met verstrengelde lijven. Hoe wreed!
Maar ik had mijn aandacht op de weg en deed het als verbeelding af. Tot ik het niet meer hield, de dwanggedachten zwiepten de pan uit. Ik stapte af en wat ik toen zag..... Miljoenen Gooise toetjes die in een andere wereld toefden. Van overgave hartstocht zinnelijkheid druipend van het zweet hot op de spot.
Hockeyjongeren gezien uitgekreten namen als Bert-Jan en Lyset lagen nummertjes te maken waar een fatsoenlijk mens liever geen weet van heeft. Zo zinderend had ik het zelfs op de film nog nooit gezien. De golving in het landschap kwam door erotiek in het veld! In de publieke sector! En het ging maar door terwijl ik toekeek. Ze merkten me niet eens op. Ik stapte zo snel mogelijk weer op de fiets.
Sindsdien ben ik onomstotelijk van mening dat het voorjaar ook bij de mens de natuurlijkste paringstijd is. De aandrang is dan het meest intensief al willen we het hele jaar wel. Dat ik dat niet eerder wist was logisch. De mensheid is een samenzwering waar ik sinds mijn geboorte ben buitengesloten. Alles wat ik weet van de dingen waar het tussen mensen echt om gaat is me schijnbaar bij toeval op latere leeftijd duidelijk geworden.
De schrijfster Renate Rubinstein was jaloers op de dieren voordat ze het rustgevend met de oudere columnist Simon Carmiggelt deed. Wij mensen willen het hele jaar schreef ze, en daar komen jaloezie en liefdesverdriet van. Liever kort en hevig op instinkt en vaste tijden zoals de kafferbuffel het nonnetje de tapijtslang en de zaaghaai.
Dat wij altijd wel willen onderscheidt ons naast ons grote brein en ons taalvermogen in het dierenrijk.. Toch wordt onze continue ontvankelijkheid voor verliefdheid nooit in dat rijtje genoemd. Een publiek geheim waar de lente accenten dus ook nog eens aan ontbreken.
Hoe dan ook sinds mijn ontdekking bij Laren ervaar ik zelf mijn verhevigde hunkering in het voorjaar bewust als puur natuur. Avontuurtjes in maart april mei blijven me tot mijn laatste adem bij. Zo intens om nooit meer te vergeten vaak. Jaren waarin ik werd overgeslagen leven door als zwaar frustrerend. Je kunt het echter niet afdwingen want dat maakt de vrijerij onvrij.
Dit jaar val ik onverwacht in de prijzen. Tot nu en de hemel lijkt soms nabij. Onverwacht, ik vertoonde me niet aan het front. De schat zo lief kwam als vanzelf dichterbij. Achteraf ben ik toch vanaf het begin betrokken. Sterker, ik was naar nu blijkt bij reconstructie meteen zelf actief initiatief nemend partij. Iets wat sterker was en buiten mijn bewuste ik om heeft gewerkt.
Ideaal dus, de natuur doet het werk zonder zwaarwegende breinwerking.
Typisch lente dus.
Geplaatst in de categorie: erotiek
vrijlust
770
Geef je reactie op deze inzending: