Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Arrogantie en geweld

Op een paar meter afstand van het zebrapad zie ik een man lopen, vlakbij de stoeprand en de straat. Binnen een seconde bedenk ik dat hij misschien gaat oversteken, al is dat niet aan hem te zien. En in diezelfde seconde overweeg ik of ik harder zal fietsen, zodat ik er nog net voorbij kan. Ik besluit hard te remmen en stop net voor de zebra. De man steekt gewoon over. Hij is druk bezig met zijn mobieltje en kijkt niet op, om of opzij. Een auto naast mij remt af, maar ook dat interesseert de man niet. Ik open mijn mond om daar iets van te zeggen. Zo veel arrogantie en egoïsme, dat hoef ik toch niet zo maar te accepteren?

Dan denk ik aan mijn vader. Die had misschien wel met opzet zijn fiets vlak voor de man tot stilstand gebracht. Had hem gedwongen om even op te kijken. Of hij had iets geroepen, dat deed-ie wel vaker. Zo iets als "Wij leerden op school vroeger dat je altijd naar rechts en links moest kijken voordat je ging oversteken".
Maar ja, dat was vroeger. Nu zie ik dat de man stevige zwarte laarzen draagt, een groene camouflage legerbroek en een zwart jack. Zijn haar is millimeterkort.

Ik probeer het uiterlijk van de man te negeren, maar denk toch aan de jongens die afgelopen week een paar onschuldige mannen in elkaar trapten. En aan de man die naakt op de spoorrails gelegd werd. Ik denk ook aan het meisje dat door haar buurman vermoord is. En aan al die andere slachtoffers die misschien alleen maar iets zeiden, of gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren.
Gruwelijke gebeurtenissen in een reeks van jaren en jaren. Wanneer de maatschappij haar onschuld verloor weet ik niet. Ik vermoed ergens in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Dat betekent dat ook mijn vader wist van die veranderde wereld. Maar met gewelddadigheid heeft hij nooit rechtstreeks te maken gehad. Ik denk dat hij op tijd heeft ingezien dat je beter je mond kunt houden.

Dat doe ik dus ook maar, hoewel het een beetje voelt als een nederlaag. Slap gedrag. En toch. We moeten het kennelijk accepteren dat anderen de regels van fatsoen oprekken naar respectloos gedrag en zinloos geweld. We moeten dan kennelijk ook accepteren dat je gewoon je mond moet houden onder het motto: "vertrouw geen enkele vent, zelfs geen agent".
Dat zou mijn vader gezegd kunnen hebben.

Schrijver: Rob Chevallier, 22 maart 2010


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.4 met 5 stemmen 260



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)