Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Ik ben voor België

Die vreemde stilte op straat, als het Nederlands elftal speelt, daar hou ik wel van. Mysterieus is het, surrealistisch en een beetje spookachtig. Je kunt midden op straat lopen en wandelen en het kan wel vijf minuten duren voordat je een ander mens tegenkomt. Het lijkt alsof je beland bent in een science fiction film.
Op zo`n avond ga ik graag even een ijsje halen in de beste tent die ik ken. Daar is het altijd druk, maar nu dus niet. Ik kom tegelijk aan met een dikke man. Het zweet staat op zijn voorhoofd, dat half bedekt wordt door een oranje pet. Een t-shirt in dezelfde kleur is te klein voor zijn buik. Het is duidelijk dat we niet door één deur kunnen. Ik laat hem voorgaan. Hij heeft haast, ik niet.

"Ik heb geen tijd voor een praatje vandaag", zegt de man tegen de verkoopster. "Ik wilde toch nog even een ijsje halen, dat kan nog net voordat het begint." Hij kijkt even naar mij, maar ik doe alsof ik niet begrijp wat hij bedoelt.
Een jong meisje verschijnt achter de balie en vraagt of ze mij kan helpen. Ik had al besloten om eens een ijswafel te kopen. Maar als ik die bestel trekt ze een beteuterd gezicht. "Dat moet ik even vragen", zegt ze aarzelend. "Ik heb nog nooit zo iets gemaakt."
Ze kijkt naar haar collega en ik zie nu dat dat haar moeder moet zijn. "Ik help je zo, pak maar vast de wafels", zegt ze met een vage knipoog naar mij. "Ik wacht wel hoor", reageer ik. "Ik heb helemaal geen haast." De dikke man kijkt mij meteen nors aan. De verkoopster glimlacht. "U gaat geen voetbal kijken?"

"O, nee", zeg ik. "Alsjeblieft niet." Ik loer naar de man, maar die wil mij niet meer zien. De verkoopster begint het interessant te vinden. Ze pakt het ijs voor de man in en rekent af. "U bent toch niet voor Duitsland?"
Die vraag vind ik vreemd. In ieder geval lijkt mij een passend antwoord op zijn plaats. "Nee, ik ben voor België", zeg ik spontaan. En ik kan het niet laten om grijnzend naar de man te kijken. Die staat even stil en staart strak voor zich uit. Hij pakt zijn ijs, mompelt een groet en verdwijnt hoofdschuddend.
De vrouw blijft koel. Ze concentreert zich op haar dochter en haar eerste wafel. Af en toe kijkt ze mij onderzoekend aan. Over voetbal praten we niet meer.

Schrijver: Rob Chevallier, 28 juni 2010


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.3 met 6 stemmen 244



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)