Mijn moeder, haar vriendin en de trein.

Mijn moeder is op leeftijd. Ze loopt met een stok de wereld rond. Zo heeft ze afgelopen jaren Zuid-Afrika, Sri-Lanka, Thailand, Frankrijk, en meerdere steden in Europa bewandeld. Dit keer met een vriendin. Een dagje Den Haag, in het bijzonder de Lange Voorhout waar de beelden van Manolo Valdes en Kim de Ruysscher waren te bewonderen.

Ze namen de trein vanuit Nijmegen, dat ze al ontelbare keren had gedaan, en ze waren er bijna.
"We zijn er als de trein onder de overkapping staat", zei mijn moeder zelfverzekerd tegen haar vriendin, een reisleidster. Deze vriendin geloofde haar.
"Toch apart dat iedereen er hier uitstapt."
"Ze hebben niets omgeroepen, dus we zijn er nog niet", hield mijn moeder, die het volste vertrouwen in instanties heeft, vol.
Ze kwebbelden verder.

Toen bewoog er iets. Ongeveer 10 minuten later. En jawel, de trein zette zich weer in beweging. Achteruit.
"Ans!" riep de reisleidster tegen mijn moeder.
Die was al met haar stok onderweg naar de deuren die niet meer open gingen. En ook zij zag inderdaad het perron traag langs zich voorbij trekken, ze gingen de kant weer op waar ze vandaan waren gekomen. Mijn moeders eerste reactie in zulke situaties is een lachaanval, zo eentje die pubers kunnen hebben. Zo eentje die maar moeilijk ophoudt. En ook dit keer was haar antwoord de slappe lach.

Achteruit sjokkend in een trein die ze alleen maar verder weg van hun doel bracht, probeerden ze gierend van het lachen het mobieltje te vinden om hulp te bellen en die uiteindelijk ook arriveerde.

Maar niet nadat ze, bijna aanbeland op het rangeerterrein, door twee schoonmakers met emmers en dweilen gesignaleerd werden, omdat ze tikkend tegen de ramen en zwaaiend naar hen, achteruit voorbijreden. Vervolgens door een gealarmeerde conducteur uit de trein werden gehaald, begeleid over spoorbielzen en gevaarlijke overgangen - mevrouw, kijk uit dat uw stok niet blijft steken - naar een ander spoor werden geleidt, in een locomotief werden gehesen, die terugreed naar het station, onderweg alle uitleg kregen over het wisselen en handmatig verleggen van wissels, de beschrijving van de gezinssituatie van de conducteur zelf, zijn liefde voor het vak en treinen. Aangekomen op hun bestemming kochten ze voor de aardige man die hen heeft gered ook nog een doos bonsbons met de groeten voor zijn vrouw.

Toen ze eindelijk arriveerden op de plek waar ze zo'n beetje de hele morgen naar op weg waren geweest, was het half twee. De dag was al in volle gang, en mijn moeder en haar vriendin hadden er al een kleine wereldreis op zitten. Daar viel een middagje Den Haag bijna bij in het niet. Hoe groot de beelden van Valdes ook waren.

Schrijver: Pauline van Munster, 20 juli 2010

aanpaulinevanmunster.nl

reizen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 257