Strip- is nog geen schertsfiguur
Droevige week, we namen afscheid van twee kanjers. Hoe houden we ze in herinnering?
Jean Nelissen was chef-sport voor De Limburger en wielerverslaggever voor Studio Sport. ‘Journalist ben je 24 uur per dag’, was zijn lijfspreuk. Samen met Mart Smeets jarenlang NOS-verslaggever Tour de France. Hij vulde pelotonstiltes met opmerkelijke bezienswaardigheden en details van coureurs.
Mart kon aan de bak in de finale. Die was behalve geen fietsconnaisseur ook te nuchter voor speelse improvisaties ('incroyable'). 'De Neel' zelf dacht speciaal de vrouwen bij de wielerbeelden te bedienen.
’Ik drink niet. Ik zuip', zei hij in 2006 in een AD-interview. Ooit ook: ‘ik verslaafd? Welnee, als ik genoeg heb ga ik aan de koffie.’
Curieus genoeg bleef hij mordicus tegen doping voor wielrenners. Nooit aan existentiële vergelijking toegekomen. Dat kon ook niet in en voor zo’n rijk leven, neem ik aan.
Altijd jagend op primeurs. Een instituut in Limburg. Haantje de voorste bij alle geruchten. Voorbeeld?
Wijlen Hens Coerver, manager van Roda JC, zou onderhandelen met de eerste zwarte man in Limburg. Een héél grote zwarte ook nog, voor in de spits. In een hotel-restaurant in Hoensbroek.
Jean, chef Sport, verborg zich dus in het struikgewas. Ja hoor hij zag er één voor het raam. Met Hens. Regelmatig. Die foto haalde de eerste edities. Roda was toen echt top – Vermeulen Nanninga Blatter Luer Ehlen Van der Lem. Zou het Ajax van nu met een nulletje of vijf verslaan. De redactie zocht de wereld af wie de vedette was. Niks te vinden.
Na tweeënhalve dag in de natuur zocht Hens Jean buiten op. Kwestie van rookpluimen zoeken. Het was een grap. De 'voetbalster' was een zwarte musicus uit München.
Doorzakken was vaste prik. Te beginnen in bekende tenten. Daarna afzakken in steeds donkerder gelegenheden. België Arcen Brabant Sittard of Nijmegen maakte niet uit. En ze wilden allemaal zijn handtekening. Hij tekende blindelings vodjes papier.
Op een middag tegen drie is hij net binnen op De Limburger en gaat de telefoon. Of hij zijn frituur in Wijnandsrade wil komen bekijken. Even verzuchtte de topcommentator: 'NOS geef mij een kroegsecretaresse.'
Er blijken 'in zijn zaak' tientallen vrouwen aardappels te schillen pitten snijden en vet te frituren. Zwart. Hij bestelt meteen tonnen aardappelmeel uit Veendam en een gigafrituurmachine bij Stork. Goedkoper efficiënter en menswaardiger.
Volgend weekend al knipt de Gouverneur het lint en nuttigt de eerste portie. ‘Net echt’ zegt-ie, ‘je bent rijp voor over de grenzen.’
Twee dagen later echter komen er consumentenklachten. De frieten vielen koud uit elkaar. Iemand met beetproblemen (wachtend op een kunstgebit) had het geconstateerd. Een lopend vuurtje.
Jean verkocht diezelfde nacht z’n frietkot door.
Volgens Trouw 25/04/1997 aan een rijschoolhouder uit Schinnen.
Jean - bij uitstek stripfiguur. Karaktervast. Wie herkent zich niet in wat Jean overkwam? Hoe de persoonlijkheid die hij was zich er steeds uit redde? Geen gezeur, het kwam zoals het kwam en hij was zoals hij was. Ook nog woonachtig in een kasteel. Zou de inventaris uit Kuifje's Molensloot stammen?
Anton Geesink is complexer. Begonnen toch als super-stripfiguur. In één klap beroemd door heroïsch pionierswerk op 'n mat in een ver mysterieus land. Met judo, alleen daar tot dan bekend en beoefend, demonstratiesport op de Olympische Spelen 1964.
Anton had de spelregels hapsnap verzameld. En versloeg Akio Kaminaga. Een schok ging door de wereld. Een supporter die hem wilde feliciteren zette hij keurig meteen terug in het gelid. Om de transcendentie intact te laten.
Zijn hele carrière man uit één stuk. Wij herkenden ons in zijn weerzin tegen de taalles van Burgemeester jhr De Ranitz. Dat moest om 'Uturreg‘ op een hoger plan’ te vertegenwoordigen. Hoger dan 1964 kon toch niet?
In zijn schrik en onbegrip voor de afgunst en achterklap na zijn entree in het IOC gehaald was. De paranoia bij de hogere echelons van suffe oude adel gefortuneerde beroepsvergaderaars en grijze kantoormiljardairs.
Nooit een gewoon eerlijk doe-mens zoals hij. Hoe straight de sportzaak zelve dienende en statutair correct ook, hij werd belazerd.
Wij schudden ons hoofd terwijl hij het zijne voor ons uitstak.
Anton kon de imitatie door Muiswinkel niet aan. Hij was zo ‘makkelijk te doen‘ zegt de cricketcabaretier uit de betere Bloemendaalse standen. Ja dank je de koekoek! Mensen die onvervreemdbaar zichzelf blijven zijn vaak makkelijk te parodiëren, juist om hun unieke zeggingskracht en persoonlijkheid. Dit soort imitaties komen voort uit onvermogen zelf iemand van betekenis te zijn! Anton had gelijk.
Hij voelde zich tot schertsfiguur gedegradeerd. Hier speelden milieutechnische problemen die de reus niet beheerste. Tragisch genoeg. Hij verdiende een beter gevoel!
Anton en Jean twee sportreuzen zijn niet meer, dat stemt heel verdrietig. Ik waardeer(de) ze steeds meer als stripfiguur. Een manier van voorstellen die hun gebundelde kwaliteiten het meeste recht doet.
Hoe oneerbiedig dat nu ook klinkt.
Geplaatst in de categorie: overlijden
Overlijden
696
Geef je reactie op deze inzending: