Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Een knallend oudjaar

Waar ik woon word ik de tent uitgeknald. Figuurlijk gesproken dan, maar toch. Je hebt er van die leukerds tussen die achteloos voorbij komen brommen en onverhoeds een valselijk uit België geïmporteerde superbom in je voortuintje droppen terwijl je net ontspannen van een glaasje cider zit te nippen. Lik op stuk beleid, snelrecht en kastijden, denk je dan terwijl je de wijnvlekken in je tapijt met zout bestrooit en je schoonmoeder op de rug klopt omdat ze zich in een oliebol heeft verslikt.
Maar nee, is je tweede gedachte, de jeugd, pardon, de jongens in de leeftijdsklasse van 12 tot 56 hebben ook recht op een verzetje. Dus ga je na alle commotie weer gezellig zitten, het helse geknal buiten vrolijk negerend totdat er een Chinese starseeker je schoorsteen binnen dendert.

Sowieso heb ik een haat-liefde verhouding met oud en nieuw.

De wensen. Je stuurt prettige- feestdagen-en-gelukkig-nieuwjaar kaarten naar iedereen uit je adresboekje. Een zucht van verlichting slaak je als de laatste kaart in de postbus glijdt. Maar dan krijg je een onverwachte kaart van neef Hendrik uit Amerika en die moet natuurlijk beantwoord worden. Dus ga je door weer en wind dat ding weer posten. Maar er is geen brievenbus meer te vinden. Weggehaald door de TNT uit angst dat zo’n bus wordt opgeblazen. En wat doe je met de buren? Je kunt je niet buiten vertonen of je moet de godganse straat de beste wensen (ook aan de kinderen hoor!) toewensen en waar stop je. Als je de buren van nummer 97 hartelijk al het goede wenst, dan hebben die van 99 er ook recht op. Met een beetje pech ga je door tot en met nummer 239 op de hoek.

Maar dan De Goede Voornemens.
De zolder opruimen neem ik me al zeven jaar voor. Gewapend met een kartonnen doos om de troep in te doen begin ik vol goede moed. Maar steeds daal ik de trap af met twee dozen vol kostbaarheden die ik absoluut een plekje in huis moet geven omdat ze maar liggen te verstoffen op zolder.
Mijn schuur op orde brengen... De spijkers scheiden van de schroeven. Andere mannen hebben dat altijd keurig voor mekaar. Op verjaarsbezoek nemen ze me dan mee naar hun schuurtje waar de boren en schroevendraaiers en de Engelse sleutels zo voor het grijpen hangen. ‘Fijn!’ hoor ik me dan hypocriet zeggen, terwijl ik ze met hun net geoliede black en decker te lijf zou willen gaan omdat ik stikjaloers ben op hun schuurtje.

En toch... de goede voornemens zou ik niet willen missen. Het is heerlijk om ze te uiten en ze vooral te bewaren voor de toekomst. Elk jaar weer.


Zie ook: http://www.gedichten.nl/Knottnerus

Schrijver: George Knottnerus, 31 december 2010


Geplaatst in de categorie: pesten

3.3 met 10 stemmen 380



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)