Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Tienerdroom

Wie wil er tegenwoordig nog popmuzikant worden? Een jaar of tien geleden was dat de droom van talloze tieners. Het geld lag op straat. Met talent, een beetje werken en veel plezier maken was je toekomst okee.
Maar die tijden zijn voorbij. Als je nu wat wilt bereiken in de muziek ben je een echte dromer, een desperado of iemand met het uithoudingsvermogen van een marathonloper. Je muziek op de radio laten horen is veel moeilijker geworden want dj’s lullen het liefst zelf en dan ook nog met z’n tweeën tegelijk. Televisie? Vergeet het maar. Een enkele keer kun je s’avonds laat in een slecht bekeken show opdraven. Alleen in ‘De wereld draait door’ kun je op prime time één minuut krijgen. En zelfs dan blijkt dat honderdduizenden kijkers meteen zappen naar een andere zender.

Als beginnend popmuzikant kun je het beste gewoon gaan optreden. Maar ook dat is geen vetpot. Een paar weken geleden was ik in een piepklein café bij een van die vele talentvolle bands die Nederland rijk is. De vijf muzikanten moesten het doen met een podium van pak weg vijftig centimeter hoog en een paar meter breed en lang. Net genoeg voor een keyboard, drumstel en drie staanplaatsen voor de gitaristen en de zangeres. De jonge muzikanten speelden een paar minuten om het geluid te testen, terwijl de eerste vier bezoekers het café binnenstapten.

In het uur daarna gebeurde er niet veel. Een vage dj draaide vage muziek. De banddleden hingen aan de bar, deden zo lang mogelijk met één drankje dat ze zelf moesten betalen. Ze zeiden niet veel, lachten zelden en keken af en toe verwachtingsvol naar de ingang. Een enkele keer zwaaide de deur open en kwam er weer een bezoeker bij. Maar dit gratis optreden van een beginnende topband lokte amper dertig mensen naar de kroeg.

Om elf uur zei de gitarist: “laten we maar eens beginnen”. De dj droop stilletjes af en de vijf bandleden stapten in stilte het podium op. Ze plugden hun instrumenten in, keken naar de grond en begonnen aan het eerste stuk muziek. Vanaf dat moment gebeurde er iets bijzonders. Het leek wel alsof de ruimte groter werd en er meer mensen toekeken. In anderhalf uur trokken de muzikanten elkaar op naar een hoog niveau.
Die band heet Eklin en zou in Engeland een gouden toekomst hebben. In het kleine Hollandse kroegje stapten ze, na het applaus van de dertig bezoekers, kalm van het toneel. Misschien kregen ze daarna nog wat euro’s voor de moeite. In ieder geval droegen ze zelf hun instrumenten naar hun krakkemikkige busje en reden ze diep in de donkere nacht naar huis.

Schrijver: Rob Chevallier, 30 mei 2011


Geplaatst in de categorie: muziek

2.5 met 4 stemmen 159



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)