Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Hans Spekman

De moeilijkste baan in de Nederlandse politiek is partijleider van de Partij van de Arbeid. Het verdient niet exorbitant veel en zodra je je mail opent, je huis verlaat, de Tweede Kamer inloopt, word je van alle kanten aangevallen. Je word omzwormen door mensen die zeggen wat je moet zeggen en hoe je het moet zeggen, terwijl een even grote zwerm van je eist dat je visionair bent en overal verstand van hebt.
Ik noem maar wat: je moet deskundig zijn in de macro-economie en de peuterzorg; kunnen uitleggen waarom we een Joint Strike Fighter nodig hebben of juist kunnen uitleggen, waarom het volkomen waanzin is om zo’n ding aan te schaffen.

Je moet of enorm ijdel zijn om die baan te willen of enorm trouw aan je idealen of enorm boos. Of een mengvorm.

De tweede moeilijkste baan in de Nederlandse politiek is voorzitter van de Partij van de Arbeid. Deze man of vrouw moet ervoor zorgen dat de leden gehoord worden in Den Haag, visie tonen en zijn mond houden. Voor beide banen moet je 25 uur per dag en 8 dagen per week en 40 dagen per maand beschikbaar zijn voor leden, de pers en iedereen die op de PvdA stemt of er ooit op heeft gestemd maar uitdrukkelijk belooft dat nooit meer te zullen doen. Je kunt op vakantie, maar je moet ook daar bereikbaar blijven. Wie even verzaakt wordt zo aan de kant gesmeten.

Nu is Job Cohen geen ijdele man. Hij komt ook niet bijzonder boos over. Ik vermoed dat zijn belangrijkste drijfveer is, dat hij trouw is aan de idealen van de PvdA en trouw aan de partij. Hij is een fatsoenlijke man. Iemand die op het schild is gehesen om premier te worden en die, neem mijn partijdigheid niet kwalijk, het ook vele malen beter zou doen dan het lachebekje dat zich aanspant voor de kar van machtige staatshoofden, om zo belangrijk te lijken. “Kijk, ik trek Merkel en Sarkozy”.

Nee, dan Spekman. Die man kan ook lachen, maar Spekman is niet ijdel. Hij is zeker trouw aan zijn idealen, maar vooral, en dat komt vanwege diezelfde trouw, boos. Het gaat hem om de mensen. Het gaat hem om de partij. Hij wil de wereld een prettiger plaats maken, voor Mauro, voor u, voor iedereen. Dat is moeilijk, maar het is voor hem geen grap.

Het is voor Hans een strijd.

Schrijver: Jan R. Lunsing, 10 november 2011


Geplaatst in de categorie: politiek

3.2 met 4 stemmen 149



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)