Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Amsterdam!

Ieder van ons leeft op zijn eigen manier toe naar Amsterdam. Hoezo Amsterdam zul je denken… Onze band Eddy Current and the Field is geboekt voor een optreden in Amsterdam en dat vinden we alle drie te gek. Ik zie Marc met zijn ‘stonebeat’ op zijn eigen stek repeteren. Ik zie Bart achter het stuur van zijn truck op de A2 de oorverdovende beat van “Triggerfinger” meetikken. En ik zwoeg me nog maar weer eens langs de vele , vele basnoten van Oliver’s Army van Elvis Costello. Wie dat allemaal bedacht heeft, nou ja het loopt voor 99%. Ik ben best tevreden en het beleven van muziek vind ik zwaarwegender dan alles 100% kunnen spelen. Dat ene procentje… het zij zo.

Het is vrijdagmiddag. We staan klaar voor de aftrap. Hebben een reisplan gemaakt en alles loopt op rolletjes eigenlijk. Ik ben de bob en vertrek op tijd om Bart en Marc op te pikken en dan naar Amsterdam. Cruisecontrol op 130 en we liggen ruim voor op schema. Onderweg nog even een plas/koffiepauze en weer verder. Ruim op tijd gearriveerd op plaats van bestemming lijkt het. Niets is minder waar. De navigatie houdt even geen rekening met rioleringswerkzaamheden en voor we het in de gaten hebben staan we in de Korte Leidsedwarsstraat in het zand en dan houdt het ook ineens op met zachtjes regenen. Brede banden en tractioncontrol laten me gelukkig niet in de steek. Nu nog het juiste nummer en als we ook het juiste huisnummer hebben gevonden gaat het snel. De blauwe deur van de artiesteningang gaat open en we worden door de alleraardigste toiletjuffrouw die ik ooit meegemaakt heb met een heerlijk Amsterdams accent “In The Waterhole” binnengeloodst. We lopen langs de toiletten en keuken door naar binnen omdat we (live) muziek horen en of je nu wilt of niet dat heeft een magische aantrekkingskracht op muzikanten. Blijkt ons voorprogramma te zijn. Dat klinkt zo stoer. Het publiek wordt vast opgewarmd voor de hoofdact. Dan realiseer ik me ineens dat dat ook verwachtingen schept.

Ik maak een klein rondje door The Waterhole en wil ff doorlopen naar buiten om te roken. Ik worstel me door de mensenmassa en ontdek dat Amsterdam niet Amsterdam is maar een smeltkroes van culturen, leeftijden en talen. Ik voel me er eigenlijk meteen thuis. Ik loop langs de garderobe naar buiten en steek een peuk op. Ineens toch ook wel de bekende spanning voorafgaande aan een optreden. Het regent nog steeds en we staan schouder aan schouder onder een te oud afdak. Ik draai me om en loop weer naar binnen waar ik door een hele grote kale man tegengehouden wordt met de woorden: “U moet entree betalen meneer”. Ik antwoord maar met de woorden: “Ik ben van de band”. Meteen verandert de hele wereld lijkt het. De portier duwt enkele mensen met lichte dwang opzij en loodst mij snel langs de garderobe waar het nog steeds druk is, wijst richting podium en loopt vervolgens heel breed richting entree. Naast het podium staan Bart en Marc naast onze muziekspullen. Bart heeft Manon van de organisatie gesproken en komt met een heel pakket consumptiebonnen terug. We drinken één biertje want de rest van de avond is het water.

Als het voorprogramma klaar is met spelen en gepaste wijze afscheid neemt van het enthousiaste publiek neemt de spanning bij mij iets verder toe. We maken het podium in orde voor ons optreden. Binnen no-time zijn we er klaar voor. Voordat we losgaan spring ik nog snel even naast Bart op het drumpodium en maak nog snel een paar foto’s van het publiek. Ik zie dat het bommetjesvol is. Voel me al trots voordat we een noot gespeeld hebben. Dan ineens neemt de geluidsman de mike ter hand en worden we in het Engels en aansluitend in het Nederlands aan het publiek voorgesteld. Eddy Current & The Field uit de motorcapitolstad van Nederland. De spanning neemt nog iets toe en na een geweldig openingsapplaus gaan we dan los met Foxy Lady van Jimi Hendrix. We spelen bijna anderhalf uur onafgebroken en het publiek gaat helemaal los; dansen, swingen, mee zingen, gewoon te gek.

De tweede set beginnen we met een van mijn favorieten. It’s Been a Good Year For The Roses van Elvis Costello. Relaxt drumwerk van Bart; emotioneel gitaarwerk en zang van Marc en een mijn vette bas eronder. Dat is dan zo’n moment dat ik blij ben dat ik de moeite heb genomen mijn eigen Ampegstack mee te nemen.

Na de tweede set volgt de laatste set en even voor drie uur klinken de laatste noten gevolgd door “We want More!!! We Want More!!!”
We spelen more maar na één toegift is het echt klaar. Moe voldaan en een ervaring rijker nemen we applaus in ontvangst en buigen samen heel, heel diep voor ons dankbare publiek. Ze moesten eens weten hoe dankbaar wij wel niet zijn.

Schrijver: Remco Reinds
Inzender: Jessica Poel, 1 augustus 2012


Geplaatst in de categorie: muziek

3.0 met 10 stemmen 255



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)