Beginnende borsten

Op dagen als deze kan ik er zeker niet tegen. Ik kijk naar het junior eurosongfestival, waar kinderen tussen tien en vijftien op een podium voor miljoenen kijkers elkaar de loef staan af te steken. Ze willen winnen, allemaal, dat zie je in hun ogen, ook al hoor je het niet altijd in hun stem. Ik zie geen kinderen. Ik zie miniversies van competitieve volwassenen. Dat komt niet meer goed, denk ik dan, die kunnen zich morgen niet meer terugtrekken in hun kamer met een goed boek en sluimerende puberteit. Vanaf nu zullen ze altijd proberen om ergens de beste in te zijn. En op hun vijfendertigste zijgen ze neer, omdat er nergens nog iets te winnen valt.

Wat is dat toch met overal de beste in willen zijn? Niemand die echt gelooft dat deelnemen belangrijker is dan winnen. Enkel de verliezers prevelen het nog, tijdens hun aftocht, terwijl ze hopen dat ze niet over de staart tussen hun benen vallen. Geen wonder dat wij uitblinken in burn-outs, depressies en zelfmoorden. Want voor elke winnaar zijn er tientallen verliezers. Waar niemand zich over ontfermt, terwijl zij toch het meeste aandacht nodig hebben. Maar zij druipen af, via de nooduitgang, op weg naar de volgende nederlaag.

Het moet maar eens stoppen met die drang om te winnen. Ik stel voor dat we vanaf nu gewoon aanmodderen. Niemand die zich nog spiegelt aan een ander. We doen maar wat. Weg met de stress, de zenuwen, de ontgoocheling. Als dat geen overwinning is.

Het junior eurosongfestival is gewonnen door Anastasiya uit Oekraïne, een blonde vamp, maar dan zonder borsten. Tien is ze, en mijn kop eraf als ze backstage niet gepest werd door haar concurrentes omdat ze nog geen borsten heeft. Want de competitie begint altijd psychologisch en achter de schermen.

junior eurosong winn winnen competitie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 20 stemmen 569