Made in India

Ik denk veel aan de verkrachte studente uit India. Hoe ze mijn leven veranderd heeft. Hoe ze mijn naïviteit heeft weggemaaid. Tot ze verkracht werd, wist ik niet veel over India en haar inwoners, die ik sinds het voorval Indianen noem, zoals ik wel meer doe met mensen die geen manieren hebben. Ik wist dat ze met meer dan 1 miljard zijn en dat ze altijd heel gehaast lijken. Praten gebeurt enkel snel en met een grappig accent. Als ze in de auto zitten, moeten ze constant claxonneren, niet in het minst naar de riksja's die hen te pas en te onpas de pas afsnijden. Als ik aan India dacht, zag ik wriemelende mensen op straat, elk op weg naar ergens anders. Ik was hen dankbaar, voor de kleren die ze af en toe voor mij maakten, tegen een schappelijke prijs dan nog wel. Zonder hen zou ik een stuk meer betalen, aan wie er twee keer langer over deed.

Hun vrouwen heb ik altijd mooi gevonden, met hun huid die lijkt op koffie met melk en hun donkere puppy-ogen met daartussen een rood bolletje, als een mikpunt voor de pijl van Cupido. Veel dacht ik niet aan de Indianen, tenzij ’s morgens eens, bij het aantrekken van een trui die zij gemaakt hadden, met liefde en kasjmier.

Nu blijken het ordinaire verkrachters te zijn. Wilde hyena’s die de vrouwen zien als ongewillige prooien. Om de veertien minuten loop je daar het risico om verkracht te worden. Dat had ik van de Indianen niet verwacht. Ik dacht dat ze altijd onderweg waren, altijd gehaast, om iemand uit de nood te helpen. Nu weet ik beter. Ze zijn voortdurend op de vlucht, ze toeteren zich een opening, weg van de plaats der delict. Als ze met een grappig accent praten, is het omdat ze niet uit hun woorden geraken. En als ze een trui maken, is het om hun geweten te sussen en niet meer voor mij.

verkrachting India India

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 22 stemmen 347