Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Thuis in Cascais

We vulden elkaar lekker aan in de handel. Eeuwenlang steeds nader vanuit de Hanzetijd. Toch bleef de echte klik uit. Dat zie je bij voorbeeld in 1755 bij de Aardbeving van Lissabon. Die heel Europa in shock bracht. De Engelsen organiseerden meteen Parlementair en Koninklijk een hulpprogramma. Met grote sommen geld, naast diverse schepen hulpgoederen! Ook andere omringende nota bene minder zeevarende mogendheden deden dat.

Wíj echter stuurden na verloop van tijd een scheepje met tweederangs timmerhout. Waren de Engelsen reeds bevriender? Gebrek aan echte hartelijkheid door zuinigheid lijkt gepaster. Of omdat we toen nog geen leerstoel filantropie bezaten?

Dat helpt nu nog niet echt. Na de mislukte Syrië-actie werd Dr. T. Schuyt, hoogleraar Filantropische Studies, om zijn mening gevraagd. Hij had er geen. Behalve dat hij zelf 25 euro had gestort. Deze daad had hij echter niet in vergelijkend perspectief geplaatst. Zodat er zelfs in zijn singuliere geval niets aan kan worden ontleend. Vroeger moest trouwens een hoogleraar boven de massa uitsteken in zijn vak. Die Schuyt lijkt mij echter een matige contribuant.

Mijn historische hypothese: ons prijsbewustzijn stond internationaal waarachtige vriendschappen vrijwel steeds in de weg.

Werkt dat verschil nog steeds door? Mijn behuizing nu is Cascais. Omgeving van oud geld en gedistingeerde status. Nestelplek voor afgezette monarchen en dictators. De binnenlandse aristocratie had er altijd al kastelen. Miljonairs uit alle windstreken strijken er tot op vandaag neer. Ik kijk van 11 hoog uit op de Oceaan, de Taag ('Teju') en de baai van Cascais. Thuis bij gewone mensen. Want die wonen er ook. Formidabel.
Zojuist heb ik bij ex-dictator Salazar aangebeld.

Hij was dik bevriend met Joseph Luns, onze langdurigste Minister van Buitenlandse Zaken. Met Lunssnor deed ik me als zijn zoon voor. Maar het hielp niet. Salazar(1889-1970) woonde in een fort. Wel schitterende locatie aan zee. Hij greep de macht in 1928 namens oud geld. Om Portugal tot 1970 te bevriezen.

Er woonden altijd al reactionaire en conservatieve klieken. Nu nog zie je een vreemdsoortig bruingrijs bouwsel aan zee dat van een Duquesa door iedereen gevreesd en gekend. Die meteen na de Anjerrevolutie naar Argentinië vluchtte. Uit vrees voor plebs. Nu hangt er een slome sfeer. Hotels parken villa's.

Bij ons om de hoek echter bevindt zich de Boca de Inferno. 'Hellemond' heet-ie in het Nederlands. Een gruwelijk rotsige kaap met door eeuwen zee uitgeslepen diepe spelonken. Daar gebeuren bij slecht weer de verschrikkelijkste dingen. Wat zeg ik - bij het eerste beste vleugje wind val je!
Daarom ga ik steeds aan zeezijde naar beneden. Tussen de hengelende vissers. De weg er naartoe is extreem riskant. Één misstap en het is gedaan. Maar eenmaal daar voel ik me redelijk veilig.
Maar het lijkt waar: als Nederlander krijg ik geen groots onthaal. Wel vaak glaasjes Aguardente. Daar ga je van op je kop staan.

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 20 april 2013


Geplaatst in de categorie: vakantie

4.2 met 5 stemmen aantal keer bekeken 257

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)