Zucht

Nu ik aan de vooravond van mijn midlife crisis sta, gebeurt het dat ik stiekem mijn naam intik in Google. Nu ja, stiekem. Niet dat er iemand over mijn schouders meekijkt. Ook dat nog.

Voor mij geen Harley Davidson, reis naar Thailand of zwemvijver om mijn overgang naar deel II te verzachten. Nee, ik tik mijn naam in in Google. Het toppunt van eenzaamheid. Het minste risico. Ik krijg mijn benen niet meer genoeg open om er een Harley tussen te krijgen. Thailand is te lang vliegen en om een vijver te graven heb ik een te zwakke rug, laat staan dat ik met algen overweg kan.

Nee, geef mij dan maar Google. Mijn manier om te achterhalen wat ik al bereikt heb in dit leven dat niet meer is dan een zucht en een opgestoken middelvinger naar de eeuwigheid. Niet dat ik er opgewekter van word als de zoekresultaten verschijnen. Allemaal naamgenoten die blijkbaar heel wat betekenen. Ze staan met hun namen in kranten, leiden een cultureel centrum, zijn radiopresentator, worden gevolgd op twitter, hebben een verzekeringskantoor dat hun naam draagt, ja, zelfs een Facebook-profiel hebben ze met foto’s van hun geslaagde vakantie en nog geslaagdere kinderen. En alsof de dolk nog niet diep genoeg zat: ze worden geliked. 83 keer, 57 keer, soms maar 2 keer. Maar dat is dan wel nog twee keer meer dan ik. Dat is het moment waarop ik overmand word door de grote leegte. Het besef dat ik niemand ben en niets zal achterlaten voor wie mij lief is. Geen radioprogramma, geen krantenartikel, geen gevel met mijn naam op.
‘Wie is u lief?’ hoor ik u vragen, maar ik doe alsof ik u niet hoor.

midlife crisis Googl Google Zucht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 13 stemmen 769