Berlijn

Je hebt mensen die thuiskomen het meest plezierige vinden van op vakantie gaan. En je hebt mensen die dat zwaar valt. Ik behoor tot de laatste categorie. En het helpt niet als je net Berlijn hebt bezocht. De huidige bewoners van Berlijn, en zeker die van voormalig Oost-Berlijn, verstaan de kunst om van de stad hún stad te maken. Het gedoe in Istanbul over een parkje dat dreigt te verdwijnen lijkt een beetje op het tumult over het Hasselbramenbos in Puk van de Petteflet, als je het met Berlijn vergelijkt. Daar heeft de overwegend piepjonge bevolking de publieke ruimte in grote delen van de stad zich al lang toegeëigend.

Bij ons ben je thuis als je met een biertje onderuit hangt voor de tv. De Berliner is met een geopende halve literfles bier in de hand in elke straat thuis. Het openbare groen en de eindeloze terrassen aan de stratenblokken in Prenzlauer Berg, Friedrichshain en Kreuzberg beschouwen ze als hun tuin. Elke snipper groen in de stad – en dat zijn er verrassend veel – heeft een beschermde status. Sommige stukken zijn door guerrilla-gardening met zaadbommen onder handen genomen of als groentetuintje ingericht. Waar in Parijs parken ’s avonds op slot gaan, veranderen ze hier ’s avonds in één grote huiskamer. Graffiti en urban knitting vormt de decoratie in de straten. Fietsers hebben de dominantie van het autoverkeer teruggedrongen. En waarom zou je thuis koken als op elke straathoek of U-Bahnhof streetfood uit alle werelddelen vers en in vegetarische, veganistische en/of biologische vorm verkrijgbaar is?

Nog een opvallend gegeven: er zijn nauwelijks ouderen op straat. Juist het ontbreken van een generatie ouderen – al weggetrokken uit Oost-Berlijn voor de muur en later na de val van de muur – geeft de generatie hippe twintigers vrij spel. Die groep is heel dominant aanwezig. Met hun kinderen, want er vindt hier een bevolkingsexplosie plaats. De Kindergarten, trendy kapsalon, tattooshop en het caféterras is altijd vlakbij, dus waarom zou je hier je moederschap uitstellen? ‘Ik zou het wel weten,’ zei mijn vrouw toen we dit moederparadijs in ogenschouw namen. Er klonk weemoed door in deze terloopse opmerking.

Eenmaal thuis denk ik aan een van onze Berlijnse avonden. Voor het eerst voor langere tijd zonder onze kinderen. In ons appartement hoorden we onregelmatige tikken in ons binnenhofje. Regendruppels, volgens mijn vrouw. Maar het regende niet. Het was een geluid uit het verleden. De aanslagen op een typemachine. De tikken weerkaatsten tegen de muren van het binnenhof. Het klonk mysterieus en verleidelijk om een schrijver op deze manier op deze plek aan het werk te horen. In een stad met een bizarre geschiedenis. Misschien moet ik ook eens naar zo’n ding op zoek op een van die rommelmarkten hier, bedacht ik me. Eventjes maar. Totdat de weemoed met zachte tikken korte metten maakte met mijn Berlijnse droom.

typemachine vakantie vakantie Berlijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 8 stemmen 697