Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Wie zijn wij?

Wat ik van het Sinterklaasfeest met Pieten vind en wat mijn standpunt is aangaande Rusland.
Verdomme daar gaat mijn nachtrust.

Mijn innerlijke journalist stelde mij deze vragen en ik kwam niet zo snel tot een antwoord. Lastige materie. Waarom eigenlijk?

Ik vind allereerst dat Nederland al veel teveel moet inleveren op allerlei vlak. Niet alleen door de bezuinigingen maar ook door de Europese regels. Al zijn die bezuinigingen grotendeels een gevolg van die Europese regels. We hebben Fokker en DAF verkwanseld. We spelen niks meer klaar met wielrennen of voetbal. ABN was bijna failliet en KPN wapent zich tegen een overname. We zijn een slappe speelbal geworden op het grote internationale toneel.

Ooit waren wij een uniek tegendraads landje. Wij hadden drugs en de Wallen en we hadden euthanasie en het homohuwelijk. We hielden van het Sinterklaasfeest met Pieten en Rusland was een eng land waarvan de inwoners wel eens in onze keuken konden staan. (weet je nog: Beter een kruisraket in de tuin, dan een Rus in de keuken)?

De wereld is veranderd. Natuurlijk. Maar wat moet je d’r mee? Misschien anders leren kijken? Als natie hebben we een verleden; huisgehouden in Ghana, huisgehouden in Indië, Suriname, Zuid-Afrika. Toch kijken we met name naar ons positieve zelf. Wat zijn we toch een ondernemend volkje. Maar de kracht van onze kleinheid is onze zwakte geworden. En eigenlijk zijn wij een schaamnatie.

Nu is er kritiek. Op onze manier van doen. Onze manier van leven. Op onze tradities. Op onze verworven vrijheden. Op ons recht om een schip naar een potentieel rampgebied te sturen.

Hoe moet dat nou allemaal?

De diplomaat in mij zegt: Onderhandelen. Praten. Afspraken maken. In der minne schikken. Aan de handelsmissies denken. Met de mantel der liefde blabla.
De soldaat in mij zegt: Reageren. In actie komen. Boos worden. De tegenaanval kiezen. “Waar zijn jullie nou helemaal mee bezig?” roepen. Ergens een klein bommetje laten ontploffen. Wij hebben de wereld niet nodig. Wij zíjn de wereld.

Dat gevoel had ik ooit. Dat wij de wereld waren. Totdat de wereld binnenkwam. Via de grenzen. Via de tv. Via internet. En nu denk ik soms: Wie denken wij eigenlijk wel niet dat wij zijn?
Een zeevarende natie denk ik. Maar blijkbaar met een foute bemanning en een verkeerde koers.

Schrijver: Marcel Harmsen, 18 oktober 2013


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.9 met 7 stemmen 157



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)