Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Geweten

Ik was in een buurt in een stad waar je je schoonmoeder nog niet dood laat gaan. Dichtgetimmerde ramen, opengereten vuilniszakken midden op straat, en rond het hermetische schoolhek grote drollen waarvan je hoopt dat ze van honden zijn. Een achterbuurt, een getto. Niemand wil daar wonen. Toch wonen daar, ja, wezens. Mensachtigen. Er wordt daar geleefd. Sommige huizen zijn echt bewoond en er staan echte auto’s. Ook in de bocht. En bij het achteruit rijden omdat er een straat was afgesloten, heb ik er een geraakt. Auto aan de kant en kijken. Eerst naar mijn eigen auto. Shit. Flinke schaafwond. Dan de geraakte auto; heel klein deukje. Achteraf bedacht ik mij dat ik waarschijnlijk de verkeerde auto heb bekeken.

Op zoek naar een pen om mijn adres onder de ruitenwisser te steken. Bij nader inzien; toch maar alleen mijn telefoonnummer. Wat als er een hele agressieve draaideurcrimineel woont? Of een journalist van Pownews? Ik vond geen pen. Niet in mijn jaszak, niet in de luikjes van de auto, niet in een tas. Wat nu?
Ik besloot wat later terug te komen na het lenen van een pen. Het is te makkelijk om er zomaar van door te gaan en niets te melden. Ik heb iets beschadigd en daar kom ik voor uit. De verzekering dekt alles. Niets aan ’t handje.

Een halve dag vergat ik de getroffen auto en het te schrijven briefje. Tot ik weer naar huis ging. Wat te doen? Als ik iets van mezelf achter laat in deze buurt kan ik daar mijn leven lang door worden achtervolgd. Jij vuile smerige…! Ik weet waar je kinderen wonen, jij…!
Als ik niks doe, verdwijn ik in de anonimiteit en kraait er nooit meer een haan. Was het nou maar een nette buurt met pensionado’s. Ik zou hebben aangebeld en duizend keer sorry hebben gezegd. Aan de andere kant; er was sprake van een deukje van niks. Waarschijnlijk. Deukjes horen bij auto’s en wat zou je moeilijk doen om zo’n pietluttige kwestie. Maar het fatsoen zegt dat je toch…

Ja ik ben naar huis gereden. Ik hield mijzelf voor omdat ik nog steeds geen pen had en omdat het regende. Ik had inderdaad nog steeds geen pen maar het regende niet. Ik was laf. Er is nu een mevrouwtje dat huilend bij haar nieuwe tweedehandsje staat. Oh guttegut, wie heeft toch die deuk in mijn auto gereden? Het is toch ook godgeklaagd. En een briefje onder de ruitenwissers, ho maar. Waar moet dat toch heen met deze wereld?
Zelf wilde ik alleen maar zo snel mogelijk naar huis. Weg uit die gruwelijke buurt.
Die buurt die een deuk in mijn geweten sloeg.

Schrijver: Marcel Harmsen, 9 mei 2014


Geplaatst in de categorie: moraal

4.2 met 4 stemmen 173



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)