Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De filosoof I.B.

Vandaag was ik met de grote filosoof I.B. in de hoofdstad van Limburg. Wij waren daar op uitnodiging om een groep verdwaasde lieden te trakteren op keelgeluiden die wij door een perfecte beheersing en een logische schikking der letters en woorden tot betekenisvolle zinnen wisten om te zetten dikwijls ondersteund door klanken van uiteenlopende instrumenten die wij samen bedienden.
Omdat wij op elkaar ingespeeld zijn en ik in het levensonderhoud voorzie van de filosoof, gebeurt dit zonder mokken. Integendeel; de filosoof lijkt er behagen in te scheppen om lange afstanden af te leggen voor een intensief half uur lieden-in-opperste-staat-van-verbijstering-brengen. Want terwijl niemand iets verwacht van deze clochard-achtige, charisma ontberende probleemdenker, brengt hij menigeen in vervoering middels de tentoonspreiding van zijn onvermoede kwaliteiten die zelfs landelijk hoog worden aangeslagen.

Zolang er maar iets te eten is. Want de filosoof eet graag en veel en maakt zich niet druk om de geluiden die hierbij worden geproduceerd. Sterker nog; de filosoof amplificeert met verve en regelmaat de geluiden die in hem lijken te leven en die hij waarneemt bij de individuen die hij even later zal imponeren. Dit alles zonder het achterwege laten van een constante stroom van beetgare aforismen en uitgekookte oneliners.
Kortom; de filosoof is een merkwaardig persoon. Maar hij is mijn vriend.

Wij wandelden door de winkelstraten van Maastricht en voelden de geschiedenis bezit van ons nemen. De oude stad nam ons dankbaar op en wij voelden de traagheid in ons komen. Het regende. Winkeliers stonden met winkeldeur geopend werkeloos tegen hun kassameubels geleund. De geur van vette baksels dreef tussen de oude gebouwen. Er werd gewacht op dingen die al lang gebeurd waren.

De filosoof keek en begreep. Er was zoveel wijsheid.
Maar teleurgesteld was hij toen bleek dat de delicatessenwinkel waarnaar hij op zoek was na een verhuizing failliet bleek te zijn gegaan. De filosoof kromp enigszins ineen en sprak met spijt in de stem: Potverdorie. Blijkbaar kon niets blijven zoals het was en waren de dingen aan verandering onderhevig. De filosoof nam de tijd om dit te verwerken. En kocht een leren jas.

Het zij zo, sprak de filosoof ten slotte. Zo waar, zo diep. En plots besefte ik wat hij werkelijk zei: hij zei 'amen'.

Schrijver: Marcel Harmsen, 27 maart 2015


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.7 met 3 stemmen aantal keer bekeken 167

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)