Republikeinen
Een kritisch stukje schrijven over het koningshuis ligt gevoelig. Niet alleen omdat de Oranjes onverminderd populair zijn, ook omdat de schrijver meteen op de zwarte lijst van allerlei Inlichtingendiensten genoteerd zou kunnen worden. Dat moet haast wel, anders zouden die spionageorganisaties hun vak niet goed verstaan.
Oké, dames en heren die waken voor de veiligheid van het koningshuis: doe maar wat jullie willen, maar dit stukje gaat alleen over een andere kant van koningsdag. Want die heeft dit jaar minstens twee gezichten.
Eén: het zou zomaar kunnen dat half Nederland plaatsneemt voor het beeldscherm. Gezellig, net als vroeger weer kijken naar zwaaiende en lachende leden van het koningshuis en het gewone volk dat langs hen loopt, ook al zwaaiend en glimlachend. Misschien vragen een paar mensen zich af wanneer ze deze vertoning eerder hebben gezien. Misschien denkt een kleine groep kijkers wel dat deze enigszins dweepzieke aandacht niet meer past in onze huidige tijd. Misschien zetten sommige Oranjefans na een bepaalde tijd gapend het toestel uit.
Maar het is, overeenkomstig die onverminderde populariteit van de Oranjes, heel goed denkbaar dat de meeste Nederlanders blij zullen zijn met het verloop van deze koningsdag in Dordrecht. De meesten ja, want een kleine groep laat morgen een ander geluid horen.
Dus twee: een groep Republikeinen geeft in Dordrecht een andere kijk op het koningshuis. Demonstreren mochten ze alleen ergens in een afgelegen parkje van de stad, dat had weinig zin. In plaats daarvan gaan een paar mensen proberen de aandacht van de media te vangen voor de republikeinse gedachte. Daar is niks mis mee, dat is democratie en vrijheid van meningsuiting. Net zoals dit stukje trouwens. Niks meer en niks minder. Dus die zwarte lijst van de spionagediensten en andere veiligheidsbewakers is niet nodig. Het gaat er wel om dat andere geluiden ook in Nederland moeten kunnen klinken.
Jawel, ook rond ons koningshuis.
Geplaatst in de categorie: koningshuis
Ik mag toch graag één dag in het jaar wat vrolijkers op de buis zien dan alleen maar oorlog en ellende. Leuk dat Amalia zong dat ze 'ten feet tall' was en Maxima liet duidelijk zien dat ze zich sexy voelt als ze danst. Volgende keer ook de rest van de familie graag wat losser in de benen, want die hadden duidelijk nog last van stijve, calvinistische genen.