De musical
De hoge temperaturen en de start van de Tour in Utrecht beheersen het nieuws maar ik had iets anders aan m’n hoofd. De musical. Ik was nauw betrokken bij het herschrijven van het verhaal.
Mijn zoon zit in groep 8 en speelde afgelopen week twee keer in de voorstelling over een prinses die stiekem DJ wil worden. ’s Middags leek de voorstelling een te lange zit voor de schoolgenoten die mochten komen kijken, ’s avonds voor de ouders viel alles op zijn plek. Het werd een groot feest.
Zo’n schoolmusical is een mooi ritueel waarbij een klas heel erg een klas wordt. Het besef dringt door dat dit de laatste dagen zijn met elkaar en dat er van alles gaat veranderen. Sommige kinderen zie je niet meer terug. Soms letterlijk, zoals het meisje van vorig jaar toen mijn dochter in groep acht zat. Dit meisje is zonder pardon en zonder afscheid te nemen door haar ouders meegenomen naar Turkije omdat…Ja waarom eigenlijk? Middenin de zomer was ze plotseling weg, verdwenen. In Nederland opgegroeid, vriendjes gemaakt en dan pats! weg. Ze kwam maar eventjes ter sprake maar toch had dit op mij een grote impact.
Mijn zoon heeft enkele jaren terug ook al mee helpen strijden voor de verblijfsvergunning van een klasgenootje en haar ouders. Ze zijn uitgeweken naar België en hopelijk gaat het goed met ze.
Dit zijn twee willekeurige verhalen met losse eindjes. Een musical heeft een vrolijk slot waarin de problemen worden opgelost en iedereen feest viert. De levensverhalen van kinderen lijken vaak niet op musicals. Ik zal ermee moeten leren leven. Of ik kan alles uit de kast trekken om ook díe verhalen te herschrijven. Maar ik zou niet weten waar ik moest beginnen.
Geplaatst in de categorie: school