Slaapwandelen

We liepen van de week een stukje door het bos waar we vlakbij wonen. Even achter doorsteken en dan vijftig meter verder zit je in het bos. Mooi bos, groot bos, enorm bos, waar je in kan verdwalen. Prachtig, vooral nu, nu de varens volop zijn uitgerold en alle spannende geuren uit de grond en de vegetatie je om de neus vliegen. Telkens andere paadjes kiezen, eindeloos variëren.
Vooral de hond vindt dat spannend, maar wij ook. Af en toe heeft ie geen zin om mee te gaan. Dan niet zeg ik dan. Maar vrouwlief vindt dat ik 'm wat enthousiaster mee moet noden. Uitnodigen door 'm als het ware in je kielzog mee te zuigen. Honden reageren op enthousiasme en actie. Als ik 'm te uitbundig benader wordt ie argwanend en kijkt ie met ogen van: wat mot je van me? Ben je soms ho? Dan gaat ie zich verschuilen onder de tafel of achter een stoel.

Maar goed, wat ik me van de week extra bewust werd, was hoe lastig het is om 'er steeds bij te blijven'. Want na acht maanden (zolang wonen we hier nu) elke dag een paar keer de hond uitlaten (en hij mij) 'ken' ik het bos wel een beetje. Dat wil zeggen: de meeste paadjes, ook de meer verborgen waar bijna niemand ooit komt en waar ik af en toe reeën of zwijnen tegenkom.

Hoewel je in algemene gesprekken makkelijk zegt, of van jezelf denkt, dat je iets of iemand kent, je kent het bos of de persoon natuurlijk helemaal niet. Net zo goed als je je eigen huis nauwelijks kent. Of je eigen hand. Of je partner. Of jezelf (!)(?) Loop maar eens midden in de nacht door het bos, dan piep je wel anders. Of teken maar eens precies hoe je hand eruit ziet.

Wat we ons dus realiseerden, opnieuw, en telkens weer, was hoe snel de waas, het scherm, de grauwsluier, de algemeniteit, de aanname toeslaat. We deden een proefje: stel je voor dat we nu in een bos in Frankrijk lopen... en onmiddellijk, maar dan ook zonder een nanoseconde tussentijd, 'zagen' we de hele omgeving met andere ogen. Het voelde ook meteen anders.

Het doet me nu denken aan een cartoon die ik eens zag van Kamagurka, waarop de figuur Bert tegen zichzelf zegt: Als ik NU zeg is het alweer voorbij.... NU.....NU.....NU!

Het is dit fenomeen van de interne sluier of sluiter die telkens tussen ons en de nu aanwezige situatie uitklapt, opklapt, dat ervoor zorgt dat we 'slaapwandelend' door de steeds veranderende werkelijkheid heenbanjeren.
Maar misschien ben ik wel de enige somnabulist.

Opletten somnabulist somnabulist

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 8 stemmen 137