Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Vier redenen waarom pacifisme zo moeilijk is vol te houden

Echt waar. Ik lieg niet. Ik zweer. Hij heet Aasil, deze Syrische jongeman. 'Thank you, thank you', zegt hij en hij schudt me enthousiast de hand. Hij is vluchteling en deze week neergestreken in de voormalige koepelgevangenis van Arnhem. We treffen elkaar bij een benefietkraampje voor de vluchtelingen op een markt in Lombok, de buurt van deze opvang. Ik stamel dat ik eigenlijk geen aandeel heb in de ontvangst door de buurt, maar het schijnt hem weinig te deren.

Ik was ooit pacifist. Geen fanatieke, maar gewoon. Oorlog voeren, geweld, dat doe je niet. Ik groeide op met de grote vredesdemonstraties. Met de jaren verschenen er haarscheurtjes in die overtuiging. De dagboekfragmenten van George Orwell waren de eerste aanval op mijn vredelievende overtuiging. De Britse schrijver, oorlogsveteraan van de Spaanse burgeroorlog, baalde dat zijn gezondheid hem tijdens de tweede werelddoorlog verhinderde te vechten voor zijn land en een vrij Europa. Praktisch iedereen in zijn land die kon, deed dat wel. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn als iedereen toen net zo afkerig van geweld zou zijn geweest als ik.

Mijn verhuizing naar Arnhem, 20 jaar geleden maakte mijn defensie nog wankeler. De oorlog hield me nooit zo bezig tot ik me door de Market Gardenherdenking realiseerde dat ik letterlijk op het voormalig slagveld woonde. Foto's zien van je eigen kapotgeschoten huizenblok brengen het vraagstuk van oorlog en vrede wel erg dichtbij.

Documentairemaker en Ruslandkenner Jelle Brandt Corstius bekende kort geleden dat hij zich als reservist voor het leger heeft aangemeld. Het was opnieuw een aanslag op mijn vredelievendheid. Reizend langs de verschillende grensstaten van Rusland raakte Jelle onder de indruk van de bereidheid van de bewoners om te vechten voor hun vrijheid. Rusland vormt een serieuze bedreiging die in zijn ogen mogelijk nog verder reikt dan deze grensstaten.

Het laatste bommetje dat terecht kwam op mijn vreedzame instelling werd gedropt door een bejaarde Rotterdammer. Gevraagd naar zijn mening over de komst van vluchtelingen zei hij op tv: 'Laat ze eerst voor hun eigen land vechten, voordat ze hier naar toe komen. Dat hebben wij ook gedaan.'

Het laatste klinkt natuurlijk erg simpel. Maar niet vechten is geen oplossing. Wat mij betreft kan Europa - in ieder geval tijdelijk - nog veel meer vluchtelingen opvangen, het brengt de vrede in de thuislanden geen stap dichterbij. Nu zetten onze soldaten in Nijmegen - en dat is heel lief - veldbedden klaar voor de Syrische mannen met hun gezinnen. Terwijl Assad en Islamitische Staat hun bedden thuis inpikken. Zij komen hier voor een vreedzaam bestaan, maar wie ruimt de rommel thuis op? En als onze vrijheid hier bedreigd wordt, wat dan? Is er dan, behalve Jelle Brandt Corstius, nog iemand bereid te vechten voor ons huidige, vrije bestaan?

Dit weekend was de 71-ste herdenking van operation Market Garden. Terwijl ik met de Syriër praat, cirkelen oude oorlogsvliegtuigen boven de stad. verderop rijdt een oldtimer jeep met vier mannen in oude Britse uniformen. De Syriër heeft geen idee wat hier aan de hand is. Ik kan slechts raden wat zich in hun land echt afspeelt. Maar vrede komt niet vanzelf.

Vandaag - 21 september - is het de dag van de vrede.

Schrijver: de Thuistoerist, 21 september 2015


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.4 met 5 stemmen 357



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
21 september 2015
Vraag aan iedere pacifistische moeder wat ze zal doen als iemand aan haar kinderen komt.

Als niemand niemand meer aanvalt, hoeft ook niemand zich te verdedigen. Maar als ik aangevallen wordt, dan verdedig ik mij. Punt uit.

Japan heeft jarenlang een pacifistische grondwet gehad. Het leger mocht alleen verdedigen, niet aanvallen. Nu is de wereld zo'n onveilige brandhaard geworden van geweld, dat ze hun grondwet veranderen. Omdat soms aanvallen ook verdedigen is. Omdat soms voorkomen beter is dan genezen. Omdat niemand vechten wil, niemand oorlog wil, maar we willen ook onze vrijheid niet kwijt.

Laten we op deze dag van vrede veel wijsheid sturen naar de wereldleiders die enorm moeilijke beslissingen moeten nemen in deze vredebedreigende tijden.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
21 september 2015
Ik ben in hart, nieren en ziel pacifist, maar een noodsituatie vraagt om noodacties en daarom ben ik voor het bombarderen en uitschakelen van de totaal respectloze en mensonvriendelijke IS-ers, die in wezen zwaargestoorde godsdienstwaanzinnigen zijn, met uiterst primitieve, moordlustige instincten. Het wordt de hoogste tijd voor het nuchtere verstand en voor algemeen humaniteitsrespect.
Wég met alle religie-gerelateerde oorlogsuitingen. God is Liefde, wie daar niet aan voldoet, is de weg gigantisch kwijt!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)