Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Mijn vader, de surrealist

‘Het was vanochtend vier keer negen uur’, vertelde mijn vader. Er was sprake van een rare tijd. ‘En de zeven zonk in de Zee van Azov,’ legde hij verder uit, ‘maar dat kon worden verholpen door er een vierkant op te leggen.’

Mijn vader is geen kunstenaar en toch heeft het iets poëtisch. Het zou zo in een schilderij van Dali passen. Hij slikt geen LSD en toch is het psychedelisch. Je zou mijn vader dement kunnen noemen, maar dement is zo’n rare verzamelnaam voor ‘iets in de kop’, zoals mijn vader dat uitdrukt. Het is volstrekt onvoorspelbaar wat het doet met je kop. Je kunt met mijn vader rustig over de meest recente politieke problemen spreken en dan gaat er niets mis. Zijn mening over Halbe Zijlstra, versoberen van opvang regimes, zodat ze liever niet hier komen, belachelijk: hoe erg moet het worden? Moeten we onze asielzoekerscentra bombarderen, zodat ze liever in Syrië blijven? Of van de honger laten creperen, zodat de vluchtelingen liever van de honger omkomen in Libanon? Wat voor onmenselijk brein moet zo’n Zijlstra hebben om dat te zeggen?

Politiek gezien is mijn vader nog steeds volledig bij de tijd. Maar de tijd zelf verdwijnt in een surrealistische werkelijkheid.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 15 oktober 2015


Geplaatst in de categorie: familie

4.6 met 5 stemmen 170



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)