Hamelen en marshmallows
Wie nieuwe kleren wil schakelt zijn device in en bestelt de nieuwe kleren. Morgen in huis. Kinderen consumeren hele televisieseries binnen een week. Via Netflix binnen handbereik. Nieuwe gadgets komen vanzelf je leven binnen via de talloze schermpjes. De marshmallows in deze maatschappij zijn kortom niet aan te slepen.
Onlangs kreeg ik van een vriend, via dropbox, de liedjes van Hamelen (Eigenlijk: Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?) de serie uit de jaren 70 met Rob de Nijs, Loekie Knol en Martin Brozius. Met de aanstekelijke muziek van de onvolprezen Joop Stokkermans.
Ik moest het opzoeken maar het eerste seizoen moest je een maand wachten voor de volgende aflevering. Een maand. Nee ik ga niet zeggen dat vroeger alles beter was maar ik ben me ervan bewust dat we nog maar net begonnen zijn met het inkrimpen van de uitgestelde beloning. Het woord wachten gaat in de loop der jaren waarschijnlijk een steeds negatievere betekenis krijgen. Waarom zou je wachten of geduld oefenen als alles zomaar beschikbaar is? Sparen? Dat kost toch tijd?
In Hamelen was het leven goed en overzichtelijk. Totdat de ratten kwamen. De ratten werden verjaagd maar de corrupte bestuurders kwamen hun afspraak van de beloning niet na. Waarop de rattenvanger wraak nam. Jarenlang keken wij als gezin naar de ontwikkelingen die volgden.
Het marshmallowonderzoek heeft de relatie aangetoond tussen uitstel van beloning en cognitieve vaardigheden. Het trainen van dat uitstel kan positieve gevolgen hebben voor de ontwikkeling van een kind.
Ik kijk vanavond met mijn kinderen weer naar Netflix met een grote zak marshmallows tussen ons in. En als de zak niet leeg gaat krijgen ze morgen een nieuwe.
Geplaatst in de categorie: actualiteit