Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Beschaving

Zo, deze column heeft me heel wat zweetdruppels gekost, en hij is nog in een ontwikkelingsfase, zoals het leven dat nooit af is, maar ik hoop dat u-de-lezer wat geduld en inspanning kunt opbrengen om de ideeën een goede kans te geven.

Als je een hond onder je hoede neemt, dan moet je dat al heel vroeg in zijn leventje doen. Tenminste als je iets te zeggen wilt hebben over hoe hij worden zal. De opvoeding en training heb je dan zelf in de hand.
De karakterfouten die eventueel later (meestal pijnlijk) aan het licht komen zijn grotendeels het gevolg van je eigen onoplettendheid, gemakzucht, gebrek aan kennis of onduidelijkheid. Daarmee zul je moeten leven.
Als je problemen hebt en je de bekende hondenvriend Caesar Milan inschakelt, zal hij het baasje gaan trainen en de hond corrigeren.
Dat lijkt me de belangrijkste opmerking tot nu toe:

De ene partij moet getraind of heropgevoed worden en de andere gecorrigeerd.

Interessant is dat ‘straffen’ hier niet bij ter sprake komt.
Het baasje moet weten dat de hond zijn gedrag op een hondenmanier zal interpreteren. En omdat van het baasje verwacht wordt dat hij distantie kan opbrengen (daarom heten wij trouwens homo sapiens sapiens: de mens die weet dat hij weet, dus die een overstijgend bewustzijn heeft) en omdat de hond vastzit in zijn hondenprogramma, kan de mens leren om het natuurlijke, specifieke hondengedrag te begrijpen en kan de hond gecorrigeerd worden om zich weer honds te gedragen.

De keren dat ik gebeten ben door mijn grote vriend Potter (zo’n vijf keer in totaal denk ik) beschouw ik dan ook als mijn eigen schuld, mijn eigen onhandigheid en onvermogen om te snappen wat de hond DACHT. Als je het draaien van de radertjes in zijn hersenen zo kunt noemen. En dat kun je. Dat doe je bij mensen tenslotte ook.
Alleen wij kunnen ZIEN wat we denken (soms of vaak of in ernstige gevallen met enige inspanning en hulp van buiten).
Het was vanwege deze kennis dat we meteen na de geboorte van het mini-Kooikertje dat we besteld hadden naar Wouterswoude trokken waar hij net uit z’n moeder was geplopt.
En nu andermaal een belangrijk punt voor de opbouw van mijn betoog: als je een OUDERE hond uitnodigt bij je te komen inwonen, bijvoorbeeld uit een asiel, dan MOET je weten wat in z’n hondenprogramma geslopen is dat onfortuinlijk kan uitpakken. Je moet je ook afvragen wat wel en wat niet te corrigeren is. Tenslotte heb je te maken met de vos die wel z’n haren verliest, maar niet z’n streken.

Dus dit is in een hondomdraai mijn diagnose van het vluchtelingendebat, het Noord-Afrikanen debat, het immigratieprobleem, de toelatings- en uitzettingsprocedures, het jongerenprobleem, het Islamdebat, het criminaliteitsprobleem, de bankencrisis, de kloof tussen arm en rijk, de problemen in het onderwijs, de falende politieke denkbeelden, en nog een handjevol andere vraagstukken:

We kunnen of durven er niet fundamenteel over na te denken.
Onze zelf ondermijnende, op (vaak ‘gelovige’ en onvoldoende begrepen) moralistische emoties gebaseerde denkbeelden als ‘heb uw naaste lief als uzelf’ en ‘keer uw andere wang ook toe’ werd voor mij het best geïllustreerd in een scene die ik op tv zag vlak na de aanslagen van vrijdag de dertiende November in Parijs.
Een jongetje van pakweg drie of vier jaar wordt, tezamen met z’n vader, op de ochtend na de aanslagen geïnterviewd tegen een achtergrond van een plein met kaarsjes en bloemen. De vader en de verslaggever, wier denken gemagnetiseerd is door deze ondoordachte (maar volstrekt goedbedoelde en oprechte) moralistische emoties, verbuigen het natuurlijke, instinctieve denken van het jochie naar hun eigen opvattingen totdat het kind –enigszins overbluft en verbouwereerd- maar toegeeft aan wat ze nu eenmaal graag willen horen: dat alles met liefde, bloemen, kaarsjes en knuffels zal worden opgelost.
‘Zijn die bloemen er om ons te beschermen? (vraagt de kleine). Die kunnen ons toch niet beschermen, die zijn toch voor…. ‘ Maar zijn vader valt hem in de rede: “Ja kijk maar, iedereen legt hier bloemen neer…”. ‘Zijn die bloemen er om ons te beschermen?’ (vraagt het jongetje wederom, oprecht stomverbaasd). De vader antwoordt bevestigend (zie de link <https://youtu.be/xIJ5Rwwk81o>).

Deze onrealistische manier van denken, die hoopt dat naïviteit het zal winnen van de berekenende sluwheid van door wrok en afgunst vergiftigde, meedogenloze monsters, heeft al menige beschaving onder dikke lagen puin begraven.

Om onze beschaving veilig te stellen tegen de krachten van destructie, moeten we een aantal dingen doen: onszelf heropvoeden en genezen van volstrekt onnozele opvattingen als bloemen in de loop van geweren stoppen. Onszelf genezen van het idee om kwaad met kwaad te vergelden. Onszelf rekenschap geven van de aard van vele voor ons verwerpelijke denkbeelden in andere culturen en geloofsovertuigingen. Kortom onze eigen weeffouten aanpakken en de 'programmering' van anderen begrijpen.
En wat die ‘anderen’ betreft, dienen we te eisen en zeker te stellen dat hun deelname aan onze samenleving alleen op onze voorwaarden mogelijk is. Maar dat die voorwaarden voor iedereen gelden. Voor ministers, bankiers, rechters, priesters, ‘blanke’ jongeren, burgemeesters, politie agenten, leraren, voetbalsupporters, directeuren, zwervers, ondernemers, en u en ik.

Schrijver: Ton Hettema, 16 januari 2016


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.8 met 9 stemmen 217



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
17 januari 2016
Het gesprek van vader en zoon na de aanslag in Parijs heeft mij destijds ook enige zorg gebaard. Hoe lief ook bedoeld van de vader, want hij wil zijn zoontje gerust stellen, maar het volkomen logische en pure gevoel van het kind, die het helemaal bij het juiste eind heeft, wordt in feite ontkend. En dat is iets waar onze maatschappij zich inderdaad enorm schuldig aan maakt. We worden van kleins af aan getraind in het ontkennen van ons gevoel, van hetgeen we voelen dat juist en logisch is.

De kleine jongen weet heel goed te verwoorden wat er aan de hand is. De vader had beter moeten weten dan te zeggen dat bloemen en kaarsjes ons zullen beschermen. Als hij gezegd had dat we een leger en politie hebben die ons beschermen, dat was accuraat geweest, dat was eerlijk geweest, en ook dat zou de jongen begrepen hebben en gerust gesteld hebben. En de bloemen en de kaarsjes zijn om te herdenken. En ook dat is belangrijk. Maar ons ermee verdedigen, nee, dat kunnen we niet. Dat had die kleine jongen heel goed begrepen.

En Sinterklaas bestaat ook niet. Ook dat begreep ik toen ik als zevenjarig meisje bovenaan de trap zat en mijn moeder tegen mijn vader hoorde zeggen: "Aan wie zullen we deze speculaaspop geven?"
Naam:
Ton Hettema
Datum:
16 januari 2016
Beste Karel kun je wat specifieker zijn?
Waar heb je welke eieren gevonden?
Welke stellingen zijn al lang bekend?
Welk deel daarvan is achterhaald en wat is de argumentatie daarvan?
Naam:
Karel
Datum:
16 januari 2016
Hier wordt de suggestie gewekt dat het ei van columbus is gevonden, maar het zijn uiteindelijk allemaal al lang bekende (en deels achterhaalde) stellingen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)