Afscheid nemen

Afscheid nemen bestaat niet volgens de tekstschrijvers van Marco Borsato. Het lied moet haast wel door het hoofd van D’66-politica Hachchi zijn gegaan toen ze zonder gedag te zeggen of de boekenbon in ontvangst te nemen de partij verliet. “Afscheid van de Tweede Kamer? Nee joh, dat bestaat niet.”
Afscheid nemen bestaat natuurlijk wel maar in de politiek is het in het algemeen vrij ongebruikelijk. Teeven nam geen afscheid, van Opstelten nam geen afscheid. Ze waren ineens weg. Wat dat betreft lijkt de politiek op het gedrag van Sinterklaas. Die neemt ook geen afscheid, die komt alleen maar aan. Tot grote wanhoop van Nederlandse autisten want hoe bestaat het dat iemand die aankomt er zonder afscheid te nemen zomaar niet meer is? Zelfs de boot is spoorloos!
De buurvrouw van mijn moeder is in haar slaap overleden en haar man heeft nooit afscheid kunnen nemen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat afscheid nemen niet bestaat. Hij heeft het alleen niet kunnen doen terwijl zij het hoorde.
Natuurlijk is er in de liedtekst van Marco sprake van een poëtische formulering. De tweede zin van het lied luidt niet voor niets: Ik ga wel weg maar verlaat je niet. Kortom; je kunt in gedachten altijd bij iemand zijn en dan is het afscheid waarvan sprake was (vaarwel, tot ziens, doei, bye, het ga je goed, dag lief, toedeledoki, aufwiederschnitzel, ajuus etc.) geen echt afscheid. Fysiek ben je er niet meer, maar je geest blijft bij die ander. En als je maar genoeg van iemand houdt dan blijft die geest voor altijd bij die ander en bestaat afscheid nemen dus niet.
Zo redenerend heb ik nooit afscheid genomen van mijn lagere school (mijn geest waart er nog wel eens rond), heb ik nooit afscheid genomen van mijn vader (de familie keek al zo vreemd) en heb ik nooit afscheid genomen van dat ene vriendinnetje (‘Laat mijn geest je penetreren!’).
En toch.
Ik neem afscheid.
Al bestaat het niet.
Fluister gewoon mijn naam.
En ik kom eraan.
Of niet.
Dag.

afscheid Borsato Dag Borsato Dag

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 153