Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Ons Huis

Op een woensdagavond loop ik het gebouw binnen waar ik als kind postzegel- en muntenbeurzen bezocht. Daar waar ik voor anderhalve gulden een cent uit 1942 kocht, wordt nu gebingood. Ik ben er nooit meer geweest. Iemand wijst me dat ik rechts moet zijn, in de kerk. Zo kun je dus je leven lang in een stadje wonen en er een plek ontdekken waar je nooit eerder was.

Ik loop langzaam door de kerk. Neem de ruimte in me op. Er zitten een paar rijen mensen. Aan de zijkanten zie ik twee afsluitbare kerkbanken. Twijfel even of ik daarin zal gaan zitten. Dan zie ik dat de eerste rij helemaal leeg is. Ik had het kunnen weten. Dat doen mensen altijd.

Dit wordt mijn plek.

Gery Groot Zwaaftink komt op. Hij is troubadour. Het liefst noemt hij zichzelf echter minstreel.
Daar kan geen verhalenverteller tegenop. Zijn stem en voorkomen doen me een beetje aan Hans Keuper van Boh Foi Toch denken. Hoewel Gery toch echt uit Overijssel komt.

Vooraan gezeten, is het net of hij alleen voor mij speelt. Intiemer kan haast niet. Als vanzelf raken we in de pauze met elkaar aan de praat. Hij vraagt me wat ik doe.
'Zoveel mogelijk wat ik leuk vind!'
'Prachtig!'
'Ik schrijf ook.'
'Ja?'
'Alleen zit ik nu wel in de bijstand.'
'Geeft niks!'

Ik vertel hem het verhaal van één van mijn wandeltochten.
'Da's toch een mooi verhaal? Dat kun je zo in een zaaltje vertellen!'

Hij wisselt ontspannen verhalen en liedjes met elkaar af. Na afloop zeg ik hem dat ik 'het leven is bang' een prachtig lied vind.
'Over de lijdensweg van mijn schoonmoeder' legt hij uit.

'Ik ben niet gauw jaloers, behalve op de man die gitaar kan spelen,' ga ik verder.
'Dan begin je toch gewoon?'
'Nu nog?'
Hij hangt zijn gitaar weer om zijn nek.
'Je hebt maar drie akkoorden nodig.'
'En daar kan ik al mijn liedjes mee begeleiden?'
'In principe wel, ja!'

Drie dagen later zit ik weer in een intieme setting. We bewijzen mijn tante de laatste eer. Mijn vader brengt een lang gedicht over een treinreis, als metafoor voor het leven.

Ik zeg hem dat hij het mooi en goed heeft gedaan. Hij haalt een pasfoto van zijn vader uit zijn zak om aan te tonen dat hij er bij was. Ik kijk naar mijn opa in zijn sterkste jaren en denk aan zijn wijze woorden: 'Je kunt alles waar je aan durft te beginnen!'


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 2 februari 2016


Geplaatst in de categorie: moraal

3.6 met 5 stemmen 367



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)