Referendum

Hoezeer ik me ook inspan, hoezeer ik me ook probeer te interesseren voor courante zaken in de wereld, zoals nu het referendum, het lukt me niet.
Ik voel me als een puber die probeert z'n eerste sigaret te roken, of een kind dat een slokje rode wijn mag proeven. Zou ik soms allergisch zijn?

Toch probeer ik me over mijn walging en misselijkheid heen te zetten. Ik ben tenslotte een grote jongen. Ik zie er niet afschrikwekkend uit, heb geen enge ziektes (dat heb ik altijd een verdachte opmerking gevonden), en ik kan rustig een bank binnenstappen zonder dat de rolluiken meteen neerkletteren. Mijn moeder zei dat ik 'een goed verstand' had, nee 'een goed stel hersens' dat was het. Wat ze daarmee bedoelde, heb ik nooit helemaal kunnen doorgronden, maar het gaf me genoeg zelfvertrouwen om niet de politiek in te hoeven gaan.
Maar laten we het niet over mij hebben.

Gisteravond voelde ik me mentaal en emotioneel stevig genoeg om de fysieke afschuw jegens de politiek in het algemeen en de MP in het bijzonder voor een half uurtje opzij te schuiven, en dus concentreerde ik mijn onverdeelde aandacht op het scherm van onze Sony Bravia.

De ankerdame/interviewster van Nieuwsuur, gekleed in een donker colbertje met een blauwe, glimmende blouse eronder stelde de MP, gekleed in volkomen nietszeggende kledij enkele vragen, waarop hij even nietszeggende antwoorden gaf.
Mijn wil om te begrijpen waar het referendum over gaat, sloeg vanwege mijn persoonlijke breinafwijking al snel om in fascinatie voor de meta-verschijnselen van de beide deelnemers.

De betekenis van de woorden vervaagde, de zinnen werden ineens achterstevoren uitgesproken, de monden kneedden de woorden tot donzen pingpongballetjes, die als trage luchtbellen van de ene naar de andere kant van het beeldscherm werden geblazen.

Telkens als er vanuit de opslag een wit balletje van links (waar de interviewster zat) naar rechts dreef, en je zou verwachten dat de rechter speler dit zou retourneren, gebeurde er het volgende: het balletje, bolletje of belletje leek naarmate het in de buurt kwam van de MP in 'thin air' op te lossen.
Daarop deed de MP alsof hij het terugspeelde, maar in plaats daarvan haalde hij een aantal gele balletjes uit zijn wangzakken en verstrooide die als een mondvol confetti al draaiend in alle richtingen tegelijk.

Het effect van dit individuele balspel voor twee personen, was dat over de ogen van mevrouw Tweebeke telkens wanneer de witte bal van een nieuwe opslag in de ruimte was opgelost, en de gefragmenteerde gele wattenballetjes van de return door de kamer stuiterden een dromerige waas trok die me deed denken aan de blik op de gezichten van bepaalde proefpersonen die onder de hypnotische invloed van iemand als Rasta Rostelli verkeren.
Even dacht ik dat ze misschien verliefd was geworden..
Maar die groteske, Jeroen Bosch-achtige, smakeloze gedachte zweepte ik onmiddellijk met huiveringwekkend gehuil uit mijn hoofd.

Heb ik dan helemaal niet geluisterd? Helemaal niets opgestoken?
Ja, natuurlijk wel. Ik heb toch een goed stel hersens?
Kijk, hij is tegen referendums of referenda.
Maar omdat er nu eentje is, moet je wel stemmen natuurlijk.
Er moeten genoeg mensen meedoen om het geldig te laten zijn: 30%.
En de meerderheid daarvan moet voor stemmen.
Wat gebeurt er als die dertig procent niet voor stemt?
Daar gaan we het niet over hebben.
Is dit een opstap voor Oekraïne om lid te worden van de EU?
Geen sprake van. Daar gaat het helemaal niet om.
Dat is totaal niet aan de orde.

Ik ben wel de laatste persoon die hierover advies kan geven.
Even overgeven..

stemmen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 132