Maf houterig dansje

Af en toe laat ik expres een boek in de trein liggen. Wat heb ik eraan wanneer mijn kasten uitpuilen? En iets twee keer lezen, doe ik zeker nooit. In die tijd kun je iets verslinden dat veel boeiender is. Bovendien ga ik ervan uit dat zo'n boek precies door de juiste persoon gevonden zal worden. Tenminste, dat maak ik mezelf graag wijs.

Zie mezelf nog staan op die zandvlakte in het warme hart van Afrika. Om me heen een groepje dove kinderen met helemaal niets. Maar wel met stralende ogen en een glimlach van oor tot oor. Ik voel me ongemakkelijk. Heb het idee dat ik iets moet doen. Voordat ik er erg in heb, doe ik een maf houterig dansje. Ze doen vrolijk mee. Had allemaal niet gehoeven. De grote les bleek dat simpelweg 'zijn' genoeg was geweest.

Marjolein, van de vorige column, leerde me het werkwoord voor dit ware geluk: ontspullen. Sinds ik het woord ken, laat ik het overal vallen. Zielsverwanten krijgen stralende ogen, anderen doen hooguit een maf en houterig dansje.

In ditzelfde Malawi voer ik bijzondere gesprekken met de leraren van de dovenschool. Het gaat vaak over Nederland. Gek genoeg weten ze precies wat er allemaal te koop is. Met grote armgebaren beelden ze computers en breedbeeldtelevisies uit. Op mijn beurt zeg ik dat wij in ons land veel van Malawi kunnen leren. 'Ik heb een televisie maar ik kijk nooit', beken ik. 'Wij kunnen leren blij te zijn met niets', vervolg ik. De leraren knikken instemmend.

Twee dagen later zitten we in een vervallen houten schuurtje aan de flesjes Carlsberg. Een leraar buigt zich naar me toe en vraagt: 'Weet je nog dat je zei dat je een televisie hebt en nooit kijkt?'
'Natuurlijk weet ik dat nog', antwoord ik.

De leraar buigt zich nog iets verder: 'Kun je die naar me opsturen?'

maatschappij opsture opsturen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 9 stemmen 214