BREXIT

Niet iedereen is er blij mee. Dat schijnt niet te kunnen in een democratie. Je moet je neerleggen bij de dictatuur van de meerderheid. Als 52% zegt vertrekken, en 48% zegt blijven, dan moet je wegwezen. Dus iets meer dan de helft is jubelend en iets minder dan de helft is teleurgesteld. 't Maakt niet uit wat de geleerden ervan zeggen, we hebben afgesproken dat bij een referendum de stem van domme mensen evenveel waard is als die van slimmeriken.

Bij dit referendum over het (niet) verlengen van het EU lidmaatschap van Groot Brittannië, heb ik de term 'onderbuik gevoelens' niet veel gehoord of gelezen. Misschien is dat begrip intussen al zover afgesleten of opgeblazen dat er een fris woord nodig is.
Ik heb me afgevraagd wat de werkelijke propeller is geweest die de meerderheid der stembiljetten ten opzichte van de EU (niet van Europa) in het Verenigd Koninkrijk heeft doen neerdalen in het kamp van 'stoppen'. Er drong zich de frase op van: 'after all is said and done' (een term die lang, lang voor Beyoncé al in de wortels van de volkstaal was opgenomen), die natuurlijk zoiets betekent als: uiteindelijk, als puntje bij paaltje komt.
Daarin zit misschien (tot mijn eigen verrassing, moet ik bekennen) wel de schoonheid van de democratie: als iedereen heeft gezegd wat ie te zeggen had, en als iedereen de gelegenheid heeft genomen om iedereen te beïnvloeden, dan gaan we met z'n allen naar de stembus en laten we elkaar volkomen vrij om een keuze te maken.
We schrijven niet voor welke argumenten een stem geldig maken en welke niet; nee, we leggen ons volledig en ruimhartig neer bij de 'stem van het volk'. De meeste stemmen gelden. De meerderheid beslist.

Uiteindelijk zeggen we daarmee dat we erop vertrouwen dat de smaak, de geur, de kleur en de voedzaamheid van de soep die we elkaar hebben voorgezet of door de strot geduwd, ons als collectief heeft bewogen om deze uitkomst te produceren.
Niet het verstand heeft beslist (ik zou bijna in de val zijn gelopen om 'gewonnen' te schrijven), niet de onderbuik, niet de angst, niet de uitgekooktheid, niet de emotie, niet de frustratie, en bedenk zelf nog maar een aantal deelgebieden..

Nee, ik vermoed dat we niets anders zien dan hoe de totale 'GESTALT' van het Verenigd Koninkrijk er voor staat. Het praktische gevolg ervan is dat deze (ei)landen niet meer deel uitmaken van een club die afspraken en regels voorschrijft aan zijn leden.
We zullen de komende dagen zeker nog vele sudderingen van de Europese gelatinepudding horen en lezen.
De leiders van het verontwaardigde vriendenclubje zullen (zoals bij elke straatbende het geval is) op subtiele en minder subtiele manieren wraak nemen om hun woede te koelen en om hun eigen blootgelegde onzekerheid te overschreeuwen.

Maar uiteindelijk blijven alle landen keurig op hun plek liggen en komt de storm zodanig tot bedaren dat iedereen zich afvraagt: what was the big deal?

referendum

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 4 stemmen 175