Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Dirigeren is topsport

Ik liep de trap op en miste een tree.

Ik miste een tree. Ik ben nogal slordig aangelegd en dan mis je wel eens een tree. Die tree was er wel, maar mijn voet stond er niet goed op en daardoor gleed hij naar beneden en daardoor verloor ik mijn evenwicht. Op zich is dat geen probleem, want dat vang ik dan op door een arm in de lucht te gooien, mijn bovenlichaam een richting op te bewegen en als dat allemaal niet helpt zo plat mogelijk te vallen om te voorkomen dat ik naar beneden kukel.

Ik val zo vaak. Het gaat altijd goed.

Nu dus ook.

Want nu valt onder altijd.

Op één dingetje na.

Maanden geleden keek ik naar Jaap van Zweden. Het was een serie uitzendingen over het leven van deze wereldberoemde dirigent uit Amsterdam. Vandaar ook waarschijnlijk zijn naam, Van Zweden. Ik zag hem zweten en dacht van hoe intensief is dat? Dus ging ik naast mijn stoel staan en deed even, niet lang, zijn beweging na tot AU! Een spiertje verrekt.

Dat deed zeer.

Dirigeren is topsport en ik ben geen topsporter.

Even wrijven. Misschien was het wel gescheurd in mijn schouder.

Sinds die tijd loop ik met een pijnlijke schouder die eigenlijk alles wel kan, behalve naar de hemel rijken. Dat doet wat zeer. Maar ik dacht, ach, het zit in een dikke spier, dat gaat vanzelf over.

Maar vandaag liep ik de trap op en miste een tree. Gooide mijn arm omhoog en de pijn schoot erin. Schoot er heel erg goed in.

Ik had me wel opgevangen en liep de trap verder op, maar ik had zoveel pijn, dat ik boven aan de trap ging liggen. Ik vroeg me af of ik moest schreeuwen van de pijn, maar dan zou men maar schrikken. En verder dacht ik eigenlijk weinig.

Ik zag sterretjes. Ik hijgde. En ik was pijn. Het was alleen maar mijn schouder, maar ik was helemaal mijn schouder en dus was ik helemaal pijn. Langzaam, langzaam kwam ik weer bij.

Na een paar minuten stond ik voorzichtig op en liep langzaam naar een stoel.

Ik hield mijn arm en mijn hart vast.

In de stoel vroeg ik me af of hij wel stevig genoeg was. De stoel staat op wieltjes, weet u, het is een bureau-stoel. Er waren nog steeds sterretjes. Zou ik nog flauwvallen? De pijn trok wel wel, ik hield mijn arm stil.

Minuten later liep ik naar mijn vrouw. ‘Ik heb mij heel erg zeer gedaan,’ zei ik. Maar dat hoefde ik niet te zeggen, want ze zag mijn voorzichtige bewegen en vooral mijn lijkbleke gezicht.

Het bloed was nog steeds niet terug in mijn hoofd.

Ik ben geen topsporter...

Schrijver: Jan R. Lønsing, 18 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: muziek

3.7 met 6 stemmen 145



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
18 augustus 2016
Graag en herkenbaar gelezen.
Naam:
Jan R. Lunsing
Datum:
18 augustus 2016
Ben inderdaad even naar de dokter gegaan, maar die kon niets doen.
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
18 augustus 2016
Ik hoop dat je wel even naar de dokter bent gegaan!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)