VIRAL GAAN
Viral gaan! Die term hoor ik steeds vaker. Ik krijg een jeuk-achtig gevoel, ergens bij de darmen, als ik die term hoor. En vooral van wat er staat voor die term.
Viral gaan betekent, in het kort: Wanneer bepaalde content, vaak een video, via You Tube zich in razend tempo als een inktvlek over het internet uitspreidt.
Sinds Matthijs van Nieuwkerk van 'de Wereld draait door' begon om YouTube naar de omroepen te brengen teneinde zijn talkshow te voorzien van extra kudde’s, wanhopig naar (leed)vermaak zoekende slachtoffers, is nu elke talkshow in zijn spoor getreden. Kortom, we werden geconfronteerd met het vleesgeworden, extra, kijkcijfer. Elke dag laat Matthijs sensationele filmpjes van YouTube zien waarin katten van tafels vallen, honden achter hun staart aanlopen en meer van dat fraais.
Zelfs, oh my God, Umberto Tan, een man die ik toch zeer bewonder, een man van wie je rustig kan zeggen dat het begrip ideale schoonzoon op zijn lijf geschreven is, nam ooit een jochie in dienst die achter een bureau staande, met een potlood in zijn vingers draaiend, dezelfde filmpjes als die van Matthijs, mocht laten zien in Umberto’s talkshow.
Dat joch trok er dan een gezicht bij alsof hij het zelf allemaal verzonnen had. Intussen is het joch vervangen door een jong ding, maar dat verandert niets aan de zaak.
Ik blijf een jeuk-achtig gevoel houden. Of is het jeukachtig? Kan de taalpolitie hier eens naar kijken?
Het is dezelfde jeuk die ik als kind ervoer toen mijn moeder en ik door mijn tante werden uitgenodigd voor het jaarlijkse dia-avondje. Mijn tante borg zichzelf jaarlijks zes weken op in een caravan in Bakkum en maakte daar foto’s en dia’s van. Ik heb het over de tijd vóór de smartfone ellende. Tante roerend in een pan, tante met een regenjas en paraplu zittend voor de caravan. Met een grijns die nog meer slecht weer voorspelde. Tante tot haar oksels in het zand in de duinen. Tante hutspot etend, met haar benen in haar nek, vanwege de beperkte ruimte in de caravan.
Drie uur kostte zo’n dia avond! Drie uur! En dan die onbedaarlijke jeuk daarna.
Ik zet de tv maar weer eens aan. Tegen beter weten in. Umberto Tan. En ik val midden in de virale infectie van het jonge ding: een man, die met een nest poedels op zijn rug keihard met zijn gezicht tegen een plotseling openslaande deur botst. Zij laat het zes keer zien. Lachen!
Zij kijkt of ze het allemaal zelf bedacht heeft.
Ik zet de tv uit en ga viral. Boven. In mijn bed.
Geplaatst in de categorie: actualiteit