Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Waterman-Watervrouw

Waterman, Watervrouw

Zou het waar zijn, van Waterman? The age of Aquarius? Harmonie en begrip, sympathie, samenwerking, vrede, voorspoed, humaniteit?
Of zou er helemaal niets veranderen? Heeft de mensheid zich teveel afgezonderd van de grotere context? Zijn de bestaande, historische patronen en instituten te overheersend en dicterend geworden over het individu dat is afgestemd op de nieuwe tijd, te rigide en zelfverwaand om verandering toe te laten? We zien het aan de isolerende behandeling van klokkenluiders, whistleblowers, in alle geledingen van de maatschappelijke organisaties. Alsof het organen zijn in het lichaam, die vreemde cellen afstoten. Het immuunsysteem, de bewakers van de interne veiligheidsdienst, 'herkennen' de andersdenkende eenling als vijandig voor de status-quo. Omdat ze niet de bekende patronen van meeheulen, congenialiteit, vertonen. Omdat ze een andere frequentie uitstralen. Een ander signaal dragen.
Dat is een probleem waar we mondiaal mee worstelen.

Hoe kunnen we voorkomen dat de bestaande moloch die zich heeft ingenesteld en vastgegrepen in de collectieve denkbeelden (paradigma's) van de mensenwereld, alles en iedereen die 'drager' is van andere ideeën tracht uit te roeien, gevangen te zetten of sociaal te isoleren?
En ons eigen individuele probleem hierbinnen is: hoe kunnen we voorkomen dat we zelf de evolutionaire ark missen omdat we een geautomatiseerd mentaal schild om ons hebben opgetrokken, dat alles afketst wat niet strookt met ons eigen(?) paradigma (mensbeeld, wereldbeeld, overtuiging, religie, moraliteit).

Hier op onze plek in Frankrijk, zo'n 300 km west van Lyon, waar het dagelijks zomer lijkt, en we buiten op het terras koffie drinken in de warme zon, zijn 's nachts alle sterren blinkend helder te zien.
Zoals nu, in de vroege ochtend. De Melkwegnevel, waar we van opzij tegenaankijken, alsof je, op Saturnus staand, tegen de zijkant van de ring aankijkt, bestaat alleen al uit miljarden sterren. De configuraties die we daarenboven zien als de 'bekende' sterrengroepen, zoals de Grote Beer, Orion, Cassiopeia, Draco, en alle 12 'sterrenbeelden' uit de astrologie, bevinden zich ofwel in de 'dikte' van onze Melkwegschijf, of verderop in het heelal. Andere melkwegstelsels, clusters, sterrenhopen of exotische formaties als de grillige, kleurrijke en fantastische nevels, zien we met het blote oog hoogstens als vage lichtjes. Onvoorstelbaar groot, fabelachtig en mysterieus is de ruimtewereld waarin we op onze blauwe bol rondzweven.
Ondenkbaar klein en schijnbaar insignificant zijn we als individu en collectief. Intern enorm verdeeld en tegenstrijdig.
En toch vechten we als bezetenen tegen elkaar, tegen onszelf en tegen verandering.
Tweeduizendzeventien is het jaar van de sterren.
Niet de jetset- of vipsterren van de glamour- en glossymagasins.
Nee, van de echte, gigantische, transformatie toejuichende, altijd de toekomst inademende en het verleden uitademende, pulserende, transfigurerende bakens van dienstbaarheid en radiostations van nieuwetijdsberichten, die alles en iedereen oproepen, als herauten van verandering, om af te stemmen op 2017 of hoe dat jaar in het heelal maar mag heten..

Een voorspoedig en vernieuwend jaar toegewenst, beste schrijfvrienden.

Schrijver: Ton Hettema, 31 december 2016


Geplaatst in de categorie: algemeen

2.7 met 9 stemmen 355



Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
11 januari 2017
ik heb je commentaren gelezen met oprechte waardering voor je openhartigheid, analyse, directe schrijfstijl en je inzet om door interactie een ameliorerende invloed te vertegenwoordigen op deze site.
Naam:
Karel Jong
Datum:
11 januari 2017
Laten wij ons beperken tot het schrijven. En proberen geen jij-bakken te noteren. Wakker schudden, en ontsporen uit mijn matrix van denkpatronen. Ton schudt dit soort opvoedkunde vlotjes uit zijn mouw. Attent zijn als lezer op het schrijfproces, is Ton blijkbaar een gruwel. Liever gooit hij het in zijn reactie op de onnozelheid van mij als lezer, die maar niet begrijpt wat hij schrijft. De levensvragen van Ton zijn op zich interessant. De aanpak in de vorm van dit type column komt op mij, zoals vaker betoogd, minder sterk over.

Ik neem overigens aan, dat Ton in zijn bijdragen zoekt naar vormen tussen proza en dichtkunst. Mijn strikt persoonlijke indruk is, dat hij daarin nog niet altijd een balans vindt binnen de termen van een column. Waarom de schrijver weer tamboert op mijn onvermogen om zijn evangelie te doorgronden? Ik heb geen idee. Maar sterk vind ik een dergelijk type 'verdediging' nog steeds niet. Ik zal overigens het hierbij laten. Ik heb mijn punten al lang gemaakt. En hoe belangrijk is de observatie van 1 lezer? Ik wens Ton succes in zijn verdere zoektochten achter de horizon van dit tranendal.
Naam:
Ton Hettema
Datum:
10 januari 2017
Zolang je, Karel, niet begrijpt wat ik schrijf, en je moet inspannen, desnoods, of dankzij het raadplegen van woordenboeken en naslagwerken, met ergernis en verschil van mening, met verwondering of verwerping, met krakende en piepende hersenraderen, is er wellicht hoop dat je wordt wakkergeschud en ontspoort uit de matrix van je denkpatronen.
Naam:
Karel Jong
Datum:
8 januari 2017
Ton hanteert in zijn reactie voor mij niet direct klare taal. Met omhaal van woorden komt hij tot mijn vulgaire uitleg: we zijn nietig en klein te midden van een heksenketel aan krachten. Los van 'tijds-aeonen en in elkaar grijpende wetten'. Het is overigens fijn, dat ik de schrijver kan helpen met allerlei misverstanden. Ik ben nergens te beroerd voor. Zou mogelijk onbegrip voor de tekst louter aan de lezer liggen? Of struikelt Ton in het schrijfproces wel eens over zijn eigen kennis en inzichten?
Naam:
Ton Hettema
Datum:
8 januari 2017
Zo, net thuisgekomen hierbij een verlate reactie.

GÜnter dank voor je wens in kleurencode (die ik dankzij je eerdere gebruiksaanwijzing kan interpreteren) en een turquoise groet voor jou.

Karel, zeer nuttig dat je laat weten hoe je datgene wat ik schrijf interpreteert. Kan ik zien wat voor misverstanden er allemaal mogelijk zijn. Bijvoorbeeld in de derde alinea bedoel ik met 'schijnbaar insignificant' niet dat wij mensen geen barst voorstellen, maar dat we niet beseffen, of dat het niet tot ons doordringt, van welke gigantische context aan krachten, afmetingen, tijds-aeonen en in elkaar grijpende wetten we deel uitmaken. En dat onze interne en externe oorlogen in het licht van de schaal en de werking van de schepping een dolgedraaide egocentrische bezigheid lijkt te zijn. Als een puber die midden in de overweldigende schoonheid van de natuur gezeten, op z'n iphone een oorlogsspelletje speelt..
Naam:
Karel Jong
Datum:
1 januari 2017
Eerste tekstblok is redelijk herkenbaar voor mij. Het mondiaal 'worstelen' met tegenstrevers of klokkenluiders is, dacht ik, van alle tijden. Niet specifiek voor deze losgeslagen periode. Dwarsliggers eindigen op brandstapels, folterkamers, in stromen pesterijen, of worden door bazen in media afgefakkeld. helaas niks nieuws onder de geplaagde zon.

Tweede tekstblok komt op mij enigszins gekunsteld over. Over de 'evolutionaire ark' en het 'geautomatiseerd mentaal schild'. En hier en daar een 'paradigma'. Tja, volgers van de auteur wijzen mij ongetwijfeld op de inzet van een woordenboek. Maar is deze aanpak strikt nodig om de boodschap over te brengen? Ik heb zo mijn twijfels.

In de derde alinea wordt ons met zoveel woorden duidelijk gemaakt dat wij, vergeleken met sterren in het heelal, geen barst voorstellen. Behalve dan dat wij als mensensoort het elkaar op deze betrekkelijk kleine aardkloot danig moeilijk maken. Of een en ander betekent dat 2017 om die reden het jaar van de sterren wordt? Voor Ton in ieder geval wel.

Het lezersaantal is deze keer in een dag hoog. Van harte gegund, overigens. Deze score laat zich echter niet simpel verklaren, in mijn optiek. De column wijkt qua stijl, vorm en inhoud niet duidelijk af van eerdere stukken van Ton's hand. Althans, in mijn waarneming. Mogelijk een effect van melancholische sentimenten richting einde van het jaar?

Goed blijft het, dat Ton altijd achter de horizon wil zoeken.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
31 december 2016
Email:
agschulzziggo.nl
Beste Ton,

Wat een recordaantal bezoekers op één dag, om van te watertanden. Gaarne schaar ik mij, als nr. 127 aan hun zijde met een waardering uiteraard. Heb weliswaar enkele keren Wikipedia moeten raadplegen, maar dat pleit meer voor jou dan voor mij.

Je kent mijn gewoonte om bij het hanteren van cijfers kleurenassociaties te generen; ooit heb ik je, desgevraagd, als reactie een overzicht daarvan gegeven.

Ik wens jou en jouw dierbaren van harte in die kleurstelling een: [dof beslagen spiegel - transparant - melkachtig matglas - mat lichtgeel] toe.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)