Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

ZIEN

Er was het verhaal van het onzichtbare schip. Ik weet niet of het waar is. Dat Europese zeevaarders, op ontdekkingsreis naar nieuwe werelden, hun imposante driemaster in de baai van een onbekend stuk land voor anker lieten gaan.
Dat de natuurlijke bewoners van dat eiland of die plek nog nooit zo'n schip hadden gezien of iets wat erop leek. En dat, omdat ze geen plaatje konden vinden in hun geheugen dat maar in de buurt kwam van wat hun ogen ongetwijfeld zagen, hun brein of hun bevattingsvermogen het 'proberen te begrijpen' opgaf. Het resultaat was dat ze het schip niet konden zien.
Zegt de anekdote.

Ik las een gerelateerd verhaal bij Arthur Zajonc in zijn boek 'het licht zien', decennia geleden, over een man die blind geboren was, die werd overgehaald zich rond z'n twintigste te laten opereren, toen de techniek van oogoperaties ver genoeg was ontwikkeld om dat succesvol te doen.

Toen hij na de geslaagde ingreep weer, nee, voor het eerst, kon zien, moest hij van voren af aan leren om te zien wat hij zag.
Omdat hij niet wist wat datgene wat hij zag voorstelde, wat het betekende, wat het was.
Zijn ogen zagen wat er te zien was, maar zijn bevattingsvermogen kon die driedimensionale, steeds veranderende, verkleurende, vervormende caleidoscopische beeldsensatie niet herkennen en interpreteren om de totaal ongetrainde baby - die hij was op het gebied van zien - een spoedcursus te geven.
Het trieste resultaat was uiteindelijk dat hij de dokters vroeg om de pas verworven faculteit van zien weer onklaar te maken, hetgeen na veel protest van z'n familie geschiedde.

Hierover hadden we het op onze terugreis uit het Franse land, die laat in de nacht hier thuis eindigde, onder de verzachtende en betoverende invloed van op ons neerdalende sneeuwvlokken.
Over hoe je pas kunt zien wat je ziet als je kunt duiden wat het is dat je ziet.

Voetballer JC zei dit simpeler in een van zijn aforismen: je ken 't pas sien, as je 'n 't doorheb.

Als we namelijk een lange reis voor de boeg hebben, zoals gisteren, dan nemen we een interessant onderwerp bij de kop of de staart of in 't midden, om tijdens de rit steeds verder uit te diepen.
Dan houden we het interessant.
Dan vallen we niet in slaap.
Dan ergeren we ons niet.
Dan doen we iets nuttigs met onze tijd.
Het is een oefening in leren zien wat je ziet, in de kunst van het exact formuleren en een onderzoek naar de mogelijkheid of onmogelijkheid van wat wij 'persoonlijke ontwikkeling' noemen.

Nog een kleine anekdote tot slot.
In een aflevering van de Gene Roddenberry versie van Star Trek the next generation (met Patrick Stewart als captain Picard), wordt ergens in het universum in het jaar 2375 of daaromtrent een zakenman uit onze tijd opgepikt, opgelapt en meegenomen.
Die wil dringend en dwingend terug naar zijn geldzaken: beleggingen, banken, investeringen, hedgefunds, mergers, je kent het wel.

De captain vertelt hem dat dat soort bezigheden en dergelijke zaken al sinds lange tijd niet meer voorkomen op die blauwe planeet.
Dat iedereen heeft wat ie nodig heeft, dat er vrede is, dat er overvloed is, dat niemand meer gebrek, kou, honger of problemen heeft.
De zakenman kan zich hier absoluut niets bij voorstellen, alsof hij een enorme driemaster niet kan zien, en vraagt wanhopig: maar waar houden de mensen zich dan in hemelsnaam mee bezig tegenwoordig?

De captain antwoordt: met het enige wat overblijft om te doen.
Namelijk: persoonlijke ontwikkeling.

Schrijver: Ton Hettema, 7 januari 2017


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.5 met 8 stemmen 186



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
8 januari 2017
Ik reken erop en werk ervoor, aardige An, dat ik dan allang elders in het nu nog onmetelijk onbegrijpelijke heelal een nuttige betrekking heb gevonden..
Naam:
An Terlouw
Datum:
7 januari 2017
Zo is dat en niet anders. Je moet in elk geval niet willen dat je dan nog hier bent hoor...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)