Wederopstanding? Herrijzenis?
Vanaf tien uur 's avonds gaat bij ons de wifi uit.
Nieuwe regels. Nieuw regiem. Nieuwe afspraken.
Zodat we de afgelopen dag kunnen evalueren; de spartelende visjes van inzicht eruit kunnen filteren en morgen met een blinkende dauwdruppel van alertheid tegemoet kunnen zien. Onbevangen. Verschoond. Herrezen.
Dus als ik de column nu, voor zaterdag, voor 'goede' vrijdag middernacht wil versturen, dan moet dat voor tienen. Tis niet anders.
Maar tis nu te laat. The story of my life. Heb ik weer. Is vast een goeie vertaling.
Vanochtend, tijdens mijn dagelijkse schrijfoefening, had ik besloten dat het vandaag over wederopstanding zou gaan.
Vanmiddag, in de pauze van m'n werkzaamheden, probeerde ik het thema verder uit te werken.
Ik kwam niet verder dan het lanceren van een aantal strijdbijlen rond de startbaan van mijn voornemens, zoals een poging de motieven te doorgronden van het enigma dat de Roomsche Kerk opwierp toen zij besloot (ongetwijfeld na syrieus overleg met de schaduwregering der nuntiale astrologen) om het Paasfeest, de expressie van het allerkernachtigste dogma, de meest fundamentele rots van geloof waar de contributiebetalers van deze instelling hun legitimiteit aan ontlenen, te laten plaatsvinden op de eerste zondag na de eerste volle maan in de lente.
U snapt wel dat mijn kennis van esoterisch christendom hier enkele kilometers tekort schoot (hoewel ik tot enkele zeer interessante inzichten kwam, intussen. Dus het was geen verspilde investering). Derhalve landden die Tomahawks van detectivewerk in de woestijn van mijn onwetendheid.
Wel zag ik tekenen aan de hemel die me verdietsten dat het intellectuele milieu van de nederlandse intelligentia een niemandsland is geworden, een vuilnisbelt van geconsumeerde, uitgebraakte, plastic, massaal gefabriceerde opinies, waarin de vorser tevergeefs kan zoeken naar een anker van gezond verstand in de natuurlijke orde van het groots verband.
Enfin, ik zag parallellen met de overgeleverde, door dhr. Bach (Johannes Sebastiaan) zo markant en monumentaal getoonzette podcast over ene JC (de echte), waarin verhaald wordt hoe een oprechte, hoog kaliber mens, wordt opgeofferd, opgehangen, door de verdeel-en-heers politiek van de fake-nieuws-media van zo'n twee millennia geleden.
Toen ik met dit astrologisch uitstapje op onvruchtbare grond was aanbeland (niet te verwarren met Ameland, een door massa's water omgeven heuveltje in ons noordelijk zoutwaterreservoir), herinnerde mijn betere zelf zich het pareltje van inzicht dat ik al doende had ontworsteld aan de oester van het hermetische denken dat zich afspeelt achter de sluier van de cirkelgang van onze alledaagse hersenschimmen.
Het was een simpel, maar niettemin diepzinnig inzicht, dat de significantie van het Paasverhaal onthulde voor alle mensen op aarde van alle tijden: alleen door te sterven naar ons verleden kunnen we herrijzen uit de dood.
Dit inzicht, deze revelatie, draagt in zich echter een 'catch twenty two', zoals dat heet. Een soort paradox. Die verklaart waarom de gebeurtenis die met Pasen wordt herdacht niet de impact heeft gehad die ze had kunnen hebben.
Vanwege het feit dat (gewoonte-) mensen alles wat op hen afkomt via de zintuigen, de waarnemingskanalen, ontvangen met de 'oude' 'ik', waarmee ze zich hebben geïdentificeerd, kunnen ze niet in zichzelf de 'staat van zijn' teweegbrengen die 'schoongewassen van het verleden' (van hun eigen psychologische verleden) heet.
En omdat ze niet weten hoe ze dat in godsnaam zouden moeten doen, dat sterven en weer herrijzen, blijft alles bij hetzelfde. Er rest hen niets anders dan het onbegrijpelijke ontzag voor iemand die dat op tamelijk schokkende wijze aan hen liet zien, om te zetten in een gevoel van devotie, adoratie of verheiliging.
En nu, enkele duizenden omwentelingen van onze blauwe planeet om onze gele ster later, zijn we verslaafd geraakt aan dat bitterzoete gevoel, dat beeld in chiaroscuro, het tweeduuster, de deemstering, die mineur-majeur-blues van wanhopig doorgaan, bijkans tegen beter weten in, die of dat we trachten weg te eten met haaseieren en trachten te stelpen met een of andere plaatsvervangende passie.
Misschien in de vage hoop niet te vergeten dat het ooit mogelijk zal zijn, of straks, of nu...
Maar gelukkig zijn er steeds meer mensen, zoals u, die de wederopstanding van zichzelf elke dag weer bevechten en er af en toe in slagen deze staat van zelfbevrijding voor even te verwezenlijken.
En de Passie van de Goddelijke Genade door zich heen voelen gaan..
Geplaatst in de categorie: religie