Begrafenis
Gisteren gingen we naar een begrafenis.
Er was een naaste overleden.
Geen verdriet, wel tranen. Van dankbaarheid denk ik. Van ongerichte liefde om het wonderlijke menselijk bestaan. En omdat het definitieve ophouden van het vanzelfsprekende je schokt en je raakt op plaatsen die achter de sluier liggen van het dagelijkse.
De afrondende afscheidsceremonie werd gehouden in de hoge gewelfde, stolpvormige ruimte van een katholieke kerk. Middenvoor de treden van het podiumgedeelte waar een altaar stond, was de met bloemstukken bedekte dichte kist neergezet.
Door middel van stemmige requiemmuziek en welgekozen woorden werden de aanwezige familie en vrienden op eenzelfde frequentie afgestemd.
Er was een sfeer, een geleidend krachtveld van harmonie de overledene waardig en weerspiegelend.
Onder begeleiding van een overvloedig stralende zon toog daarna een stoet auto’s naar de plaats waar, kilometers verderop, de begrafenis zou plaatsvinden: een uitgestrekte begraafplaats aan de bosrijke rand van de stad.
Boven de grond was alles uitbundig bloeiend, kleurig, geurend, zacht en paradijselijk.
Onder de grond was de afbraak in volle gang.
We verwonderden ons over de schrille tegenstelling, de omkering die onder onze schoenzolen begon, en realiseerden ons eens te meer dat de geliefde persoon het lichaam al had verlaten.
Wat begraven werd was het onbewoonde huis dat nauwelijks meer leek op het lichaam dat een leven lang was geanimeerd door de wil, de energie, het karakter, de hartelijke, belangstellende, hulpvaardige, intelligente persoon wiens vriendschap we hadden gedeeld.
We overdachten dat ook wijzelf eens deze ervaring zullen meemaken, en we bespraken op de terugweg hoe wij mensen leven in meerdere dimensies tegelijk. Hoe we een aards lichamelijk leven hebben dat zich bezighoudt met materiële zaken als zorgen dat de basale levensvoorwaarden vervuld zijn.
Een intermenselijk zielenleven dat zich afspeelt in een tussengebied waar fysieke zaken doortrokken zijn van de energieën die richting geven, genegenheid overbrengen, ideeën communiceren en allerlei minder fysieke zaken vertegenwoordigen.
En dan is er nog het mysterieuze leven, de spirituele afdeling van ons zelf dat zich, vaak zonder dat we het beseffen, afstemt op datgene wat de tijdelijkheid van ons lichaam en onze ziel overstijgt.
Dit laatstgenoemde aspect krijgt in het publieke leven van alledag nauwelijks aandacht. Het wordt, als de tegenstelling van wat boven de grond en eronder gebeurt, alleen zichtbaar en voelbaar op dit soort momenten.
Vandaag ik, morgen gij.
Toen we vóór het zakken van de kist er nog even langsliepen, zagen we de afscheiding tussen de donkere, klamme, stille, koele diepte van de kuil beneden en het paradijselijke gezicht van de Meimaand boven de grond.
En we richtten onze blikken naar boven..
Geplaatst in de categorie: afscheid