tabblad: dagcolumn

Schuldig omdat er iemand schuldig moet zijn

Sport is prachtig. En keihard. Zoals dinsdag, toen Cavendish tijdens de Tour de France in volle sprint ten val kwam terwijl hij zestig kilometer per uur fietste en tegen een dranghek kwakte, op de grond kwakte en vervolgens nog door een andere wielrenner, Degenkolb waarschijnlijk, werd overreden. Sagan kreeg de schuld.

Maar ik heb naar de beelden gekeken en wat mij vooral opvalt is dat ondanks alle camera’s nauwelijks is te zien wat er werkelijk gebeurt. Sagan stak een arm uit. Een elleboogstoot, zou je kunnen zeggen, maar was dat ook zo?

De camera die het van boven filmde zou uitsluitsel kunnen geven, maar kan dat niet omdat belangrijke details net onder het gebladerte van een boom waren. Als Sagan op dat moment iets deed, ja, dan had hij de schuld, maar het is niet te zien.

En als de camera die de renners van voren filmt helpt ook niet. Cavendish scheert langs de hekken. Hij gaat langzaam steeds verder naar de hekken toe. Hij kon eigenlijk kiezen: laten lopen of wachten tot er zo weinig ruimte was, dat hij er niet meer tussen Sagan en de hekken paste. Hij ging door en het onvermijdelijke gebeurde. Hij stuiterde over de weg. Van voren is er te veel te zien om met zekerheid vast te stellen dat Cavendish door een actie van Sagan valt of doordat er domweg te weinig ruimte is. Als jurist zou ik Sagan vrijspreken wegens gebrek aan bewijs.

Maar er is te veel emotie. Er moet iets gebeuren. Er moet iemand worden veroordeeld. En dat is, vrees ik, de enige echte reden waarom Sagan gisteren niet meer mocht meedoen.