Er is veel meer nodig dan n 1953
Ik ken iemand die schade heeft als gevolg van de gaswinning in het Groninger gasveld. Zij is nogal boos. Al twee keer hebben bouwvakkers het huis wekenlang overgenomen om de scheuren weg te werken en het ziet er naar uit dat ze binnen afzienbare tijd weer langs moeten komen. U kent dat misschien niet, maar het gaat om het leeghalen van de woonkamer. Planken van de vloer en dan blijkt de scheur toch groter en de klus dus toch langer te duren. De muren worden hersteld en moeten daarna natuurlijk ook weer geschilderd. In de slaapkamer erboven hetzelfde.
Het is nogal een ingreep.
Als doekje voor het bloeden kon ze zonnepanelen krijgen. Wil ze niet. Zonnepanelen op het dak zijn immers lelijk. Ze wil liever dubbel glas in de kleine raampjes, duur, maar wel mooi.
Lang geleden stond ik in haar kamer om van haar uitzicht te genieten. Een echt Gronings uitzicht met boerenschuren, weilanden, akkerlanden en dijken. Ik, de stad gewend, genoot. Zo ver kan ik zelden kijken. Maar zij foeterde op de muur van windmolens. Ik moest twee keer kijken en inderdaad, windmolens. Op de dijk. Aan de horizon. Nog nooit zo’n doorzichtige muur gezien, maar zij was boos. Ik was gast en liet het maar.
En toch blijft het knagen. Ze wil geen gas. Trouwens ook geen kolen in de kolencentrales. Ze wil geen windmolens en geen boerenschuren met zonnepanelen. Ze wil eigenlijk helemaal geen boerenschuren en zeker geen veld met zonnepanelen. En ze heeft wel elektrische lampen, een keuken met gasfornuis en verwarming in het huis. Dat knaagt. Ik vind windmolens in de verte mooi – ook de moderne windmolens, en ik ben blij als ik ergens zonnepanelen zie. Niet omdat ik ze mooi vind, maar omdat ik blij ben dat er iemand is die om het klimaat geeft. We moeten wat. Ja echt, we moeten wat. U gelooft dat misschien niet echt, want tot nu toe is het wel goed gegaan, maar nee, echt, we moeten hard aan de slag wil onze beschaving niet in duigen donderen.
Vooruitkijken is tegenwoordig bijna doemdenken. En als je dat beseft, dan ben je bereid het een en ander te accepteren.
Toen Zeeland na 1953 werd drooggelegd was ook niemand tegen hogere dijken.
Geplaatst in de categorie: maatschappij