Wat je zegt, ben je zelf

Deze week kreeg ik een mail van een vriendin die in een piepklein huisje in een piepklein gehucht ergens diep in Zuid-Frankrijk woont. Ik zal haar Maartje noemen. Maartje heeft net drie weken in een kuuroord achter de rug, waar ze verbleef vanwege rugproblemen: warme baden, yoga, buik- en rugspieroefeningen, massage. Kortom, een hele riedel goede dingen voor een gezondere lichamelijke huishouding.

Ze vertelde dat ze de gelegenheid had aangegrepen om ook haar mentale huishouding onder de loep te nemen. Tot haar ontsteltenis had ze namelijk geconstateerd dat ze vaak woorden als pijn, last, kramp, moe en frustratie gebruikte, zowel in gesprekken met anderen als in gesprekken met zichzelf. Daar moest maar eens een einde aan komen, vond ze, in het kader van “mind over matter”, “the power of positive thinking”, “omdenken”, en zo.

Vanaf het moment van thuiskomst na de kuur heeft Maartje geprobeerd zoveel mogelijk het nieuwe lichamelijke regime vol te houden. Ze merkt helaas nog maar mondjesmaat verlichting in haar pijnklachten. Maar wat schetst haar verbazing? Haar hele houding is opgeknapt: haar houding ten opzichte van haar rug, ten opzichte van de signalen die ze van haar rug krijgt en ten opzichte van de vooruitzichten voor verbetering. Ze heeft het volste vertrouwen, mailde ze, dat ze weer als vanouds kan wandelen en tuinieren. En die verschuiving in haar perspectief schrijft ze toe aan de nieuwe mentale huishouding.

Daar moest ik meer over weten.

Zo gaat ze te werk: Zodra ze zichzelf betrapt op negatief commentaar op haar lichaam, haar rug, haar kansen voor genezing, enz., neemt ze even de tijd voor drie stappen:

1) Wat hindert mij nu? Bijv. pijnscheut, kramp, moe, zeurende heupen, enz.

2) Waar hindert dat mij? Bijv. bij tuinieren, tillen, traplopen, enz.

en nu de derde. Die is het leukst omdat ik kan zien dat die Maartjes krachten oproept en bundelt:

3) Omzetten van het taalgebruik van een oude in een nieuwe respons. Bijv.:

- Ik ben die rugpijn spuugzat => Mijn rug geeft mij signalen.
- Die stomme rug kan niet eens een uurtje wieden => Mijn rug nodigt mij uit tot rusten, tot spieroefeningetjes, tot zwemmen, etc.
- Dat oude, versleten lijf laat het afweten => Mijn lichaam vraagt aandacht, zorg en liefde.

Toen dacht ik: Stel je voor dat je te maken hebt met drie verschillende personen: Het lijf is persoon A, de oude respons is persoon B, en de nieuwe respons is persoon C. Bij wie zou jij, als je persoon A was, je meer op je gemak voelen en je uitgenodigd voelen het beste van jezelf te geven? Bij C natuurlijk!

Waartoe rugklachten al niet uitnodigen. Bij Maartje zie ik hoe pijn haar blik eerst leek te vernauwen, maar hoe zij die tendens heeft gekeerd, dankzij haar koppigheid (volgens haar) en moed (volgens mij). Heerlijk om te zien.

En heerlijk om te weten dat zij niet haar lijf is, noch haar rug, noch een verzameling klachten, maar degene die met al die dingen, en nog veel meer, het melodietje speelt dat zij kiest voor haar leven. En heerlijk om te weten dat dat voor ons allemaal geldt. Denk ik toch.

(Aan Karel: Wat inhoud betreft heeft deze column iets weg van een cursiefje, dat doorgaans als vertrekpunt een voorval uit het leven van de schrijver/fster heeft. De column wordt ook wel gezien als de opvolger van het cursiefje. Zie verder het wikipediastukje dat enkele schrijvers aanhaalt m.b.t. de definitie van een column - link hieronder)

omzetten rugpijn rugpijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 6 stemmen 164